Je bent anders, dus pesten we je

9 februari 2017 door Marcel Strooband

Het zal niemand zijn ontgaan dat het onderwerp pesten hoog in de gespreksstoffen ligt. Niet zozeer om te pesten, maar juist er tegen te ageren. En dat laatste is lastig. Want pesten, treiteren, zuigen enzovoorts, het is van oudsher al aan de gang.

Pesten. Het kan iemands dood worden. als je maar lang genoeg iemand het leven zuur maakt, dan wordt dat leven ook zuur. Niet uitzonderlijk is zelfdoding als gevolg van stelselmatig getreiterd worden. Ik spreek niet van zelfmoord, vind ik met mijn ervaring een wat nare bijsmaak hebben. Ook is het in een depressie schieten naar aanleiding van pesterijen geen onoverkomelijk gegeven.

Hulp

Gelukkig zijn er tegenwoordig een heleboel mensen die het pesten willen aanpakken. Een bekend icoon van het anti-pesten is toch wel Lady BlaBla. Een dame die onder andere scholen bezoekt en op haar mijn inziens grappig hysterische wijze, kinderen wil laten inzien dat pesten een no go is. Ook zie ik vele groepen op de sociale media waarbij men elkaar een steuntje in de rug geeft of juist probeert de pesters aan te pakken. Een positief gegeven, lijkt mij.

Ik ben vroeger gepest. Niet normaal. Kinderen sloegen mij in elkaar, wachtten mij op na schooltijd, staken mijn banden lek, sloopten mijn spulletjes, jatten mijn geld en ga zo maar door. Dag in, dag uit. En ik kon nergens met mijn verhaal terecht. Want ik lokte het uit. Mijn basisschooltijd en ook mijn middelbare schooltijd, het was een hel. Ik had werkelijk geen leven en pas sinds kort kan ik er over praten alsof het een ander is overkomen.

Trauma

Ik werd zeven jaar. Mijn verjaardag. En we hadden zwemles. hartstikke leuk, maar voor mij betekende dat al dagen stress. een weggegooide zwembroek of een paar klappen in het kleedhok, niets was mijn treiteraars te gek om mijn leven kapot te maken. Zo ook op mijn zevende verjaardag die een dag is geworden waar ik zelfs nu nog weleens naar over droom. We moesten in het ondiepe bad onder benen door zwemmen. Zo op het oog onschuldig. Maar wanneer je door een handvol klasgenootjes onder water wordt gehouden en je letterlijk denkt dood te gaan, is het leuke er snel vanaf. Pas op mijn twaalfde durfde ik weer te zwemmen en haalde ik met hakken door de sloot (geen fout) mijn diploma.

Op mijn tiende verjaardag kreeg ik een prachtige fiets. Een hele dag heb ik ervan genoten, Vijf minuten een groepje kolerelijers om mij heen en de fiets was een wrak. Ook het op sluiten op een toilet, ik kan er alles over vertellen. Zo vernederend. Maar een lol dat ze hadden! Ik was Pudding Tarzan. Echt, ik werd naar dat boek genoemd. Een mager slap ventje dat niks terug durfde te doen. Vind je het gek? Als ze met groepen om je heen staan en afslachten. Wat wil je dan?

Eigen schuld

Tegen mijn moeder vertelde de leraren dat het aan mijn houding lag. Mijn houding? Welke? Hoe? Wat? Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet wat men ermee bedoelde. Iedereen heeft toch een houding? Je bent immers wie je bent. Maar dat wil toch niet zeggen dat dat een reden is iemand de dood in te jagen? Want reken maar dat ik in die tijd heel graag dood wilde. Dood? Ja, dood. Want wat had het leven voor zin als iedereen je uitkotste?

Op de middelbare school en in mijn militaire diensttijd was het niet anders. Ik geloofde inmiddels dat het ook aan mij lag. Dat ik het verdiende. En tussendoor wilde ik nog steeds dood. Ik was toen natuurlijk ook al gezegend met mijn depressie. Gelukkig heb ik in die tijd ook leuke mensen leren kennen. Onder andere mijn leraar Nederlands die mij een schrijverscarrière toedichtte. Ik werd zorgverlener na tig diverse banen. Ik heb in de verzekeringen gewerkt. In de groenten en fruit, scheepvaart, bedenk het en ik deed het. Onzeker typetje.

Kappen

Pesten is verkeerd. We moeten blijven vechten tegen het fenomeen om een ander te verlagen tot niets. Weet wat je doet. Ik heb mijn pesters dood geschreven. Verhalen waarin ik ze op gruwelijke wijze om het leven liet komen. Alleen het publiceren daarvan al, zou me levenslang geven. Maar het werkte. Want na jaren had ik eindelijk de macht over mijn kwelgeesten. Geloof me, ik heb ze laten lijden. Uren, dagen. Tot ze smeekten. Om genade. Iets dat ik nimmer gedaan heb. Smeken. Ik vluchtte. Tot ik weer in de val liep.

Praat erover wanneer je gepest wordt. Er is wel degelijk een luisterend oor. Ik vond het niet, het lag immers aan mijn houding, maar voel je gesteund door lotgenoten. Pesten is enorm fout en maakt meer kapot dan je lief is. Ik ben anders. Nou en? Jij bent anders. Nou en? Je bent wie je bent en je mag er zijn.