Watertrappelen in een zee van weemoed

2 juli 2018 door Marcel Strooband

Het is niet dat het altijd pijn doet. Het is niet dat het altijd huilen is. Maar iets leuks doen omdat de omgeving het zegt, het is ook de oplossing niet. Integendeel. Het versterkt je uitgedroogde tranendal. Het laat het binnenste borrelen om als lava naar buiten te knallen.

Open of dicht

Kerkhof – bron Pixaby

Als je zowat je hele leven kampt met zware depressies en gevoelens die de buitenwereld liever niet bij je ziet, weet je dat elk moment van pure vreugde zeldzaam is. Wanneer mensen lachen, wanneer mensen vieren, wanneer mensen blij, ik kan het soms niet vatten. Want zo mooi en leuk is het leven toch immers niet? Ik kan niet het nieuws openslaan of de tv aanzetten, of men zegt er wel dat het oké is om over te praten. Dat het goed is. Dat het oplucht. Maar wanneer voelt het openen van je hart, je ziel en je gedachten nog wel goed? Ik weet als geen ander dat er momenten zijn dat je dat punt ver voorbij bent. Dat het me geen zak meer interesseren kan of ik me wel of niet goed zou kunnen voelen. Dan is het leven voor mij gewoon even helemaal kut.

Er wordt heel veel in de media gesproken over depressie. Over de eventuele bijkomende suïcide-wensen als gevolg van depressie, eenzaamheid, pijn en verdriet. Ik vind dat een goede zaak, met zo’n 1500 zelfdodingen per jaar (zaken waarvan de doodsoorzaak in deze bekend zijn), zou het weleens tijd worden hier een agendapunt van overheidswege van te maken. Uiteraard is het zaak om te praten. Niet alleen wanneer je zelf het lijdend voorwerp bent (ik zeg dit cynisch), maar zeker ook als jij deel uitmaakt van de omgeving van iemand met een depressie of een doodswens. Uiteindelijk hopen we met zijn allen dat mensen die psychisch zo lijden, niet de rails op gaan of zoals in een modern gezegde wordt gesteld, als een verwarde man de straat onveilig maken.

In stilte

In stilte heb ik de laatste weken doorgebracht. Mijn stilte, want voor mijn naasten was het een drukte van belang. Ik ga niet in op details, dat gaat niemand wat aan. Laat ik het zo zeggen, ik ben er nog en ik zal er zijn. En nee, ik heb geen enkele verandering willen toepassen in mijn staat van zijn. Want ik ben mij terdege bewust dat al wat ik zeg en schrijf, mensen het idee kan geven dat ik mijzelf wederom trachtte te “verpillen”. En dat is nu dus juist niet het geval, kan ik een ieder en, niet minder belangrijk, mijn naasten meegeven. Life goes on.

Ik wil niet dood. Ik wil geen einde aan mijn leven. Er zijn teveel ambities die ronddwalen in dat (te) gekke brein van mij. Natuurlijk wil ik niet dood. Ik heb hoogtevrees, dus springen wordt helemaal niets. Tegen bloed kan ik ook niet echt, dus de inhoud van de keukenla komt alleen maar in actie voor dat waar het voor dient. Treinen en verkeer, ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen anderen mee te slepen in mijn misère. En pillen, dat is sowieso geen succes gebleken. Daarnaast wil ik het mijn geliefden niet aandoen, dus vecht ik tegen mijn ziekte. Met een beetje hulp, dat dan weer wel.

Einde-loos

Ik wil niet dood. Ik heb er alleen even geen zin meer in. Ik zie soms de vreugd niet van het leven. Flipte ik voorheen pas bij extreme zaken, nu kan bijvoorbeeld een vlekje op mijn shirt al zorgdragen voor een woedeaanval of een jankbui van hier tot aan Tokio. Natuurlijk doen we leuke dingen. Natuurlijk probeer ik er te zijn voor degenen die mij nodig hebben. Alleen laad ik elke dag voor tien procent op en ik kan vertellen dat dat niet voldoende is om aan het eind van de dag te beweren dat het leuk was allemaal. Om maar te zwijgen van de vele angstaanvallen in de auto of op straat. Gelukkig komt er professioneel gewauwel de hoek omzeilen. Scheelt ook weer voor het thuisfront.

Niemand treft een blaam bij mijn gevoel. Geen schimmen uit het verleden of gebeurtenissen van toen, nu en morgen. Het heeft wel invloed, maar de depressie zit in mij. Het is het spook dat in mijn brein rondwaart en zo nu en dan mijn gestel overneemt. Het is de diepste put waar ik uit komen wil, maar ik spring op een bodem van cellofaan die langzamerhand lijkt te bezwijken onder mijn gemoed. Ik watertrappel en wil naar de kant, maar iedere keer is de depressie in zijn vermomming als badmeester, mij te vlug af en duwt mij terug. Laat me eruit! Laat me eruit …

Aandacht

Het is mooi dat er zoveel aandacht is voor depressie. Dat het bespreekbaar is. En ook suïcide en de gedachten daaraan verdient aandacht. Teveel mensen sterven terwijl er wel degelijk oplossingen konden worden aangedragen voor hun problemen. En ja, zelfdoding is een hele goede oplossing om van je problemen af te komen. Je hebt er alleen zelf geen moer meer aan en je laat een hoop mensen die wel in je zagen waar jij blind voor was, in totale verbijstering achter. Ook die ervaring ken ik. En je bent geen loser als je aan zelfdoding denkt of het probeert, zoals een zekere Glenn Helder onlangs in een interview stelde. Absoluut niet.

Nogmaals, de aandacht is mooi, maar laten we wel proberen depressie niet als een nieuwe trend neer te zetten. Het is echt een hersenziekte waar je niet zomaar vanaf komt door iets leuks te gaan doen of door er enkel over te praten. Therapie, medicatie en liefdevolle aandacht van de naasten helpen ook een stuk. Ik weet niet hoe mijn toekomst er uitziet. Ik weet niet van morgen, ik weet niet van over tien jaar. Maar is dat niet bij iedereen zo? Vooralsnog wil ik uit het dal, wil ik aan de kant, wil ik uit de put. En daar ga ik samen met mooie mensen om mij heen, enorm voor knokken.

Praat!

Wanneer u zelf kampt met depressie en het leven niet meer zitten, bel met 113-online. En praat er inderdaad over.