Stel je voor. Je woont in een land waar de vrijheid van meningsuiting welig tiert. Waar je elk woord mag bezigen en ook nog eens in de door jou gewenste combinatie. Alles kan en mag gezegd. Totdat er mensen wakker worden. Wakker uit een politiek correcte slaap en ontwakend in een zweem van dat kan toch eigenlijk niet.
Bron: Pixabay.com 1892841
Polarisatie
Laten we maar zwijgen over tradities. Die baardmans, dat vuurwerk, die feestboom, we weten het nu wel allemaal. Laat ons ook zwijgen over wel of geen vlees, wel of geen vogelzaad, manzaad of sesamzaad. De middelste was geen foutieve spelling. We worden inmiddels doodgegooid met zaken, woorden, daden en houdingen die niet meer zouden kunnen. Want kwetsend. Stigmatiserend. En in het heden vooral polariserend. Moge de uitvinder van dat woord eeuwige diarree krijgen op momenten dat hij of zij of hen of het zich in een publieke ruimte bevindt/bevinden. Het liefs gepaard gaand met een hoop kabaal en gespetter. Polariserend.
Er moeten zeshonderd aparte toiletten worden gebouwd. Voor de piemel. Voor het doosje. Voor het doosje en de piemel. Voor de twee doosjes. Voor de twee piemels. Voor de geen piemel en de geen doosje. Voor de twijfelpiemel. Voor de twijfeldoos. Voor de kleine piemel. Voor de vaginistische doos. Ieder een eigen toilet. En al deze categorieën ook nog voor de categorie gehandicapt, gelovig, politieke kleur en man/vrouw/mens/dier/wezen/grootheid en banaan. En de rest van het fruit. Want als we maar twee toiletten zouden hebben, voor de man en de vrouw, dus voor de piemel en de doos, dan is dat polariserend. Dat we vergeten zijn dat we allemaal uit de verrekijker van pa komen en allemaal zo goed als zeker met onze nek tussen de schaamlippen hebben vertoefd (op een keizersneetje na), zijn we voor het gemak vergeten. Het is de natuur. Man, vrouw, neuken, nageslacht.
Blootgewoon
Nu mogen tepels en tieten zichtbaar op de sociale media geplaatst worden. Tieten. In alle soorten en maten. Maar oh wee als een moeder haar kind voedt en, hoewel nauwelijks zichtbaar, de borst met lurkend kind getoond wordt. Dat kan natuurlijk niet. Net als het programma Pisa van Vermeegen en Spaan. Waar eerstgenoemde topless dames interviewt. Wat een schande! Blote tieten. Pak van mijn hart dat er geen erecte pretstaven alsmede natte grotten van Beffignac te zien zijn, dan pleuren de deugdelijke mensen dood neer. We worden allemaal bloot geboren, het lichaam is heilig en alles heeft een functie. Tegenwoordig lijken de Victoriaanse preutsheid alsmede de jaren vijftig van de vorige eeuw wel op een gemiddelde pagina van Pornhub vergeleken met de hedendaagse betutteling en angst voor bloot.
Gelijk
Polarisatie, kom ik even op terug. We mogen niet in hokjes denken. Ook mogen we mensen niet in een hoek plaatsen. Want iedereen wil inclusief zijn. Onze maatschappij moet er voor iedereen zijn en we tellen allemaal mee. Waarom wil men dan graag zo enorm inclusief zijn door zich exclusief op te stellen? Genderneutraliteit, kleur, geloof. We zijn toch allemaal in deze tijd op deze aarde? Niemand is gelijk. Niemand. Wat? Dat is een boude uitspraak. Neen, driewerf neen, dat is het niet. Niemand is gelijk. Dat maakt het namelijk zo interessant. Dat maakt dat we van elkaar kunnen leren, naar elkaar kunnen luisteren en met elkaar kunnen redeneren en discussiëren. Niemand is gelijk. Wel zijn we allemaal gelijkwaardig. Gelijkwaardig. Dat zeer zeker. Niemand is minder of meer dan de ander, ondanks of dankzij de verschillen.
Media
Reclames in deze bijzondere tijd, geven eens te meer dat het vrije in de mens en in de maatschappij er wel af is. Een gezin met niet al te snuggere leden dat naar elkaar roept dat er genoeg toiletpapier is of een gezin met een onwijs irritant kind dat ook nog eens heel slim is, net als moeders want vaders, tja. Of een alleenstaande moeder die moet bezuinigen en daardoor naar die altijd overvolle drogist gaat. Heeft ze niks beters te doen? Op een gegeven moment heb je toch wel genoeg troep in huis, of wat? Ga toiletten bouwen. En nu is er de reclame van de overheerlijke M&M’s. God verhoede dat dat bedrijf hetzelfde gaat doen als dat van de Oreo-koekjes. De reclame van de M&M’s is weer té polariserend. Té lesbisch. Té dik. Dus verdwijnt ie van de buis. Stel je voor dat je iemand kwetst. Maar diezelfde mensen kijken wel allemaal naar TLC.
Want op TLC heb je de polarisatie ten top. Mijn vrouw kijkt altijd zo’n vet programma daar. My 600 Lbs life. Gaat over een dokter die rechtstreeks uit de Muppetshow is ontsnapt en die dan mensen met een beetje overgewicht in combinatie met zijn overwicht, tracht te laten afvallen. En nu mag je uiteraard geen nare dingen zeggen over iemands uiterlijk, maar die dokter ziet er niet fris uit. Zijn patiënten kunnen vaak ook niet met hem door één deur. Met niemand trouwens. En ook snappen ze nooit waarom ze zo dik zijn geworden en bovenal zo dik blijven. Dat zeggen ze dan terwijl ze bij de Mac-Snack de complete inventaris weg lopen te stouwen. Als tussendoortje. Die eten geen zakje M&M’s. Die vreten een winkel op. En dat mag, hè? Hun leven. En wij maar kijken. Leedvermaak. Want eigenlijk is het triest. Dat hele TLC is triest. Polygamie, buitenlandse bruiden, dik en dun, tig kinderen & counting en ga zo maar door. Men wil het zien. Men moet het zien.
Eerlijk, toch?
De sociale media laten het toe. De toetsenbordterroristen die te pas en onpas mensen beledigen. Mensen die genieten van het gooien met termen waar ik nog niet eens vanaf wist. De gecremeerde kroket. En dat is niet aardig. Want zoiets kan je gewoon niet zeggen. Ook al ziet iemand eruit alsof zij net door een stel criminelen is gewaterboard in het frituurvet. Dan nog kan je dat niet zeggen. Maar aan de andere kant, als kind deed je het ook. Als je een dikke meneer zag: “Wow, die meneer is dihik!!!! Het was toch zo? Ik bedoel, je kon er niet omheen. Om die meneer. Kreeg ik weer een pets van mijn moeder. En toch was ie dik. Enorm.
Vroegah
Vroeger was niet alles beter. Ook al vraten we sneeuw, niet de gele en de bruine, hoor! Ook al zaten we in de auto zonder gordel. Ook al aten we pure suiker. Speelden we buiten en gingen we niet met vreemde mannen mee. Als je je misdroeg op school, kreeg je thuis nog even extra straf. Als je iemand beledigde, kreeg je een klap. Dat je later in de auto te horen kreeg dat je wel gelijk had, laten we maar even voor wat het is. Ja, die buurvrouw stonk toch enorm naar rotte vis?
Mag je tegenwoordig echt niets meer zeggen? Moet je echt alles afwegen? Of zijn de pikkies (excuus: de teentjes) bij een ieder zo lang tegenwoordig, dat je er automatisch op staat? Mag je nu wel of niet zeggen dat supporters dartpijltjes meenemen naar het veld om op een speler te mikken? Mag je tieten laten zien? Kan ik onbegrensd mijn favoriete chocolaatjes eten zonder dat ik te polariserend ben? Mag ik wat vinden van een auti-puber die met een grote waffel de aarde denkt te redden? Die meent het klimaat te redden? Vroeger had je geen klimaat. Daarvoor ging je met een sleurhut naar Spanje. Daar had je klimaat. Mag je wat vinden van een dame die continu de aandacht opvraagt, zelfs over de hoofden van haar kinderen? Mag ik überhaupt nog wel iets vinden? Mag ik nog altijd een Germanisme gebruiken of kan dat al veilig omdat de generatie van voor de jaren vijftig inmiddels wel is verdwenen? Mag ik?
Normaal
Laten we gewoon weer normaal doen. Elkaar in de waarde laten. Niet jezelf altijd op nummer één zetten, maar ook een ander zijn eigen leven en manieren gunnen. Zonder een ander te overrulen. Zonder wild om je heen te slaan. Want de mensheid is een beetje doorgeslagen. Een beetje heleboel. Soms vraag ik me af wat die dino’s in hemelsnaam gedaan moeten hebben om die stenen op hun kop te krijgen. Geeft me ook weer de angst voor wat de mens dan te wachten staat.
Denk om uzelf en elkaar.
