De Vierdaagse van Nijmegen, een jaarlijks evenement, een fenomeen. Duizenden mensen wandelen kilometers per dag om aan het eind … , iets met gladiolen en zo. Zelf loop ik veel, maar dergelijke festiviteit sla ik over. Dat is niet aan mij besteed.
Warm, zeik niet zo!
Het zal velen niet ontgaan zijn, maar het is nogal een zomertje de afgelopen weken, hier in ons kikkerlandje. Heel erg droog, heel warm en het is werkelijk afzien als je je een beetje inspant. Om maar te zwijgen van mijn lieftallige vrouw, die compleet zit vastgeplakt in haar rolstoel en zich geen houding weet te vinden. Desondanks probeert ze er het beste van te maken.
De Vierdaagse van Nijmegen, je moet hem gelopen hebben, zo hoor ik van velen. Het mooie van dit festijn, is de diversiteit aan mensen die deelnemen. Uit alle hoeken en windstreken loopt men zich de benen uit het lijf. Van ouden van dagen tot militairen, het kan niet op. Ook de zittende medemens is vertegenwoordigd. Niet met veel, maar een paar handen vol heeft toch de stoute wielen ondergetrokken en is met deze hitte vol goede moed de paden op, de lanen in gerold.
Het moet er wel uit
Wanneer we temperaturen genieten als in deze dagen, dienen we ons vochtgehalte goed bij te houden. Veel drinken is het devies. We zweten namelijk veel uit en de warmte heeft op alles invloed. Maar ondanks het zweten, bij een grote inname van vocht, is een toiletbezoek wel zo aangenaam, zo nu en dan. Lozen moet. Dit, lieve mensen, geldt ook voor de wheelies. Die gasten die zich in een rolstoel voortbewegen. Ook zij drinken. Ook zij toiletteren. Ook zij zeiken, maar dat is nu even niet aan de orde.
De organisatie van deze editie van de Vierdaagse van Nijmegen heeft er kennelijk op één op andere wijze niet aan gedacht dat een rolstoeltoegankelijk toilet soelaas kan bieden om de niet lopende medemens ook de aardappels af te kunnen laten gieten en naar het vlees te laten kijken. Nu lieg ik, want uit de berichten blijkt dat er welgeteld één aangepast toilet aanwezig is, terwijl er dixies in die vorm te bestellen zijn. Maar op een stuk of twintig rollende wandelaars, die aan het eind van de week wellicht een Johnnie Walked naar binnen willen slaan, is dat uiteraard veel te weinig. Het gevolg is dat betreffende deelnemers te weinig drinken om zodoende te voorkomen van het toilet gebruik te moeten maken. Met alle gevolgen van dien. We denken hierbij aan uitdroging, uitputting en ga zo maar door. En dat is natuurlijk allemaal niet zo slim bedacht door de organisatoren.
Altijd gezellig, dat gezeik
Vanmorgen viel mijn oog op dit verhaal. Een krantenknipsel over dit geweldige fenomeen maar dan vanuit het oogpunt van de gehandicapte Vierdager die niet pissen kan. Het gaat mij nu even niet om deze rollers. Of om alle genoemde mensen in dit artikel die zich bekommeren of uitlaten over het wel en wee op deze dagen. Maar wat ben ik geschrokken van de reacties eronder. Hoe mensen die er mijn inzien ver vanaf staan reageren. Alsof een gehandicapte een paria is. Het is immers een Wandeltocht, nietwaar? Ik zal niet te veel ingaan op wat voor drek er geopperd wordt, aanschouw en oordeelt U zelf maar.
Maar als ik deze verbale diarree nu eens goed analyseer, denk ik dat het deze lieden helemaal niet gaat om het feit dat een gehandicapte in hun ogen zeikt over het niet kunnen zeiken, maar dat het geen ene moer uitmaakt om wie het gaat. Als we in het verhaal de rolstoeler zouden vervangen door vluchteling, zwangere vrouw, oorlogsveteraan, kankerpatiënt of transgender, de reacties zouden nagenoeg hetzelfde blijven. Simpelweg omdat deze tere zieltjes gewoon wat te zeiken moeten hebben. Het is namelijk heel gemakkelijk om een groep mensen eens even flink te denigreren en zo je eigen rottige leventje te doen vergeten. En geloof me, naarmate we verder scrollen in de lieve berichtjes, wordt de boosheid, de haat en het gelijk van deze bevroren doperwten alleen maar erger.
Beetje normaal doen
Ik mag ze, mede met alle mensen die hierdoor geraakt zijn, natuurlijk niets toewensen. Deze prachtige “Ik heb een eigen mening, maar die verander ik wanneer het zo uitkomt”-figuren hoeven van mij niets te krijgen. Ook geen lucht. Vandaag dan.
Ik vertrouw erop dat de organisatie van dit prachtige evenement snel maatregelen neemt jegens de wheelies en dan kunnen we morgen weer allemaal normaal doen. Dan kan iedereen weer zeiken in een pot in plaats van op een ander! En bovenal genieten van de mooi prestaties van een ieder die deelneemt. Want ik doe het ze niet na!
Goed artikel met een helder standpunt. Het blijkt voor een aantal mensen erg lastig om hun mening op een respectvolle manier te ventileren. Sociale Media lijkt ervan vergeven te zijn. Gelukkig zijn er genoeg mensen die het netjes, duidelijk en helder onder woorden weten te brengen, zoals jij hierboven hebt gedaan.
Dank je wel, Sonja. Het stuitte mij gewoon geheel tegen de borst hoe bekrompen mensen hun eigen mening opdringen. De sociale media zijn daar inderdaad een sterk voorbeeld van. Alles moet maar gezegd.
Ik sluit me geheel en al bij je aan, het gekrakeel op ‘social’ media is van een dermate laag allooi dat ik er ‘ramneigingen’ van krijg. Vandaar dat ik nog maar sporadisch op het www te vinden ben. Het is slecht voor mijn bloeddruk die maar niet wil zakken dus de dokter heeft me aangeraden om ipv te ‘socialysen’ (schrijf je dat zo??) Op het web maar gewoon te gaan wandelen om maar bij het onderwerp te blijven.