Ook wel een keer voor de wind

17 juli 2018 door Marcel Strooband

Aan alle moois komt een eind en dat maakt dan weer ruimte voor een nieuw begin.

Wat nu?

Mijn Lief Marloes heeft enkele jaren geleden de pijp aan Maarten gegeven voor wat betreft het zitskiën wat zij met de Vereniging Gehandicapte Wintersporters voor tien jaar gedaan heeft in Maria Alm te Oostenrijk. Haar lichaam kon de reis en het vele gezeul in en uit de ski niet echt meer aan en zodoende jubileerde en pensioneerde zij van het skiën. Echt in een zwart gat viel zij niet, hobby’s te over. Diamond painting, borduren, series kijken, genoeg te doen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ze miste toch wel het sportieve en uitdagende wat het skiën haar al die jaren wel had gegeven.

Elke twee jaar is er in Utrecht de zogenoemde Supportbeurs. Een beurs gericht op alles wat met handicap, beperking, aanpassing en een mooi leven van doen heeft. Zo ook dit jaar en wij waren er uiteraard vertegenwoordigd. En niet alleen om met onze all time favourite Buitengewoon Reizen te ouwenelen over onze gedane reizen of eventuele nieuwe avonturen. We wilden ook kijken naar andere nieuwe uitdagingen en informatie verzamelen over nieuwe hulpmiddelen en aanverwanten.

Dag sneeuw, hallo water!

Er was een klein standje met een paar heren voor een tv en op de achtergrond foto’s van kleine zeilbootjes. Het trok meteen de aandacht van Marloes. Ze had inderdaad al eerder geroepen dat zeilen haar leuk leek, dus gingen we hier maar eens wat informatie inwinnen. Het werd een leuk gesprek over onze uitdagingen, trips en dat het leven ook verrijkt kan worden in plaats van beperkt, ondanks handicap of tegenslagen. Foldertje mee en door …

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Marloes maakte zich klaar voor haar eerste zeil-les. Van tevoren had zij een afspraak gemaakt met de vereniging WSV te Hoorn dat in dit geval onderdeel is van Sailability, een landelijke vereniging voor zeilers met een handicap. Na een flink stuk lopen vanaf de parkeerplaats, werden we in de haven heel hartelijk ontvangen. Op de achtergrond het historische deel van Hoorn met haar VOC-gebouwen en een replica van het VOC-schip De Halve maan dat een sloep lijkt vergeleken bij de huidige schepen, maar wel een hoop ontdekt heeft. We raakten in gesprek met de vrijwilligers aldaar en toen was het zover.

Gelaten te water gelaten

We reden de rolstoel naar de kade en met een tillift werd Marloes in het kleine bootje met de toepasselijke naam “Uit Het Ei” gehesen. Een knalgeel exemplaar met de zeilen fier in de wind. Achtergebleven op de kade, zag ik haar brede en kenmerkende glimlach verdwijnen achter de horizon, met naast haar een enthousiaste begeleider. Oh, wat klinkt dit lekker melodramatisch. Op de vraag of ik meewilde met de achtervolgingsboot, knikte ik ontkennend. Een andere keer maar. En zo ging ik met een vrijwilliger mee de paralympische zeilboten bekijken, echte scheermessen.

Uit het niets stond de dame met wie wij het contact hadden, achter mij dat ik me klaar moest maken om toch op de achtervolgingsboot te springen. Marloes wilde namelijk dat ik, geheel vrijblijvend, wel heel snel foto’s en filmpjes moest maken van haar avontuur. Aldus geschiedde. Niet ingesmeerd voeren we het IJsselmeer op en kwamen we al gauw in het kielzog van mijn Lief. Een grotere smile had ik niet immer gezien. De zon die toch aardig aanwezig was, verbleekte bij haar blijdschap. Ik riep haar nog toe dat dit zeilen maar niets was en we maar een andere sport moesten uit proberen, het deerde haar niet. Een heus blij ei in “Uit Het Ei”. Ik genoot ook van mijn trip en vertelde mijn gastheren op de volgboot over mijn leven met Marloes.

Dit is het!!!

Na ruim een uur bereikten we weer land en wist Marloes het helemaal zeker, dit gaat een vervolg hebben! We bedankten de mensen van WSV hartelijk en togen helemaal in onze sas, huiswaarts. Er is leven na het skiën, dat moge duidelijk zijn.