De weg naar het witte schort: Wat geweest is, is geweest, maar nimmer te vergeten

8 februari 2018 door Marcel Strooband

Team George Calombaris

Op vrijdag de 24e november, een dag na de legendarische ontmoeting met Marloes’ held George Calombaris, zijn we moe. Wat ziek. Niet in onze hum. Alles komt er immers uit, nu het doel is bereikt. geen spanning meer of het wel zal gaan lukken, nee, het is gewoon gelukt!

Goodbye Down Under

We pakken onze spullen, ik doe wat wassen en we gaan enkele keren naar het postkantoor omdat we veel van onze souvenirs en kleding per luchtpost naar huis sturen. Zo hebben we voor morgen, wanneer we naar Singapore vertrekken, minder bagage en scheelt het mij sowieso sjouwen. En daarnaast, we krijgen het gewoon niet allemaal mee. Het is geen leuke dag, we wilden in eerste instantie nog even genieten van Melbourne, maar als je je zo voelt zoals wij nu, is dat geen goede optie. We zijn al blij dat we onze plichten kunnen volbrengen. Alles staat klaar. In de avond voelen we ons wat beter en we besluiten een soort van frietkot op te zoeken. het bekoort ons niet, de smoothie ernaast wel. Het zit erop. Klaar. Morgen op weg naar een nieuw avontuur. Het waren prachtige weken in ons favoriete land.
Australië, ik vrees dat we elkaar nimmer zullen weerzien. Het is ook mooi geweest. Drie keer naar onze droom. We zijn gezegend, laten we dat vooropstellen. En we krijgen Singapore nog als toetje, wat wil je nog meer? We zijn dankbaar en gaan vroeg naar bed.

Dat fiksen we even

De reis was uiteraard fantastisch en het doel is bereikt. Een ieder die ons gevolgd heeft willen we danken. Men heeft een gelukkig stel gezien dat rondreed in een waanzinnig land en dat bizarre te gekke plan had een beroemde chef-kok te ontmoeten. Dan moet je wel erg gek zijn. Maar onze volgers hebben het ons zien flikken. Alsof het niets was. Maar, nu komt de maar, het was wel even iets. En niet zo’n beetje ook.

In januari 2017 kregen we het plan om voor de derde en laatste keer terug te gaan naar Down Under. Dat was me wel een dingetje. Alweer? Kan dat wel? Hoe? Vele wolven op de weg, natuurlijk. Maar wij verjoegen ze. Langzamerhand gingen we concrete plannen op papier zetten. De rit, de plaatsen en uiteraard, wat was het doel? Waas het een trip om afscheid te nemen van onze grootse en meeslepende reizen? Immers, de gezondheid van Marloes liet langzamerhand steeds vaker te wensen over. Ze had het skiën al opgegeven. Het skiën dat ze met de Vereniging voor Gehandicapte Wintersporters al tien jaar had mee mogen maken in Maria Alm te Oostenrijk. Een passie die wegviel. Ze had en heeft er vrede mee omdat het simpelweg te mooi is geweest er tot in ellende mee door te gaan. Je herinnert je immers alleen je laatste keer en die moet goed zijn. Het plan was inderdaad dat gekke Loessie en leipe Marcel het voor gezien zouden gaan houden. Down Under III en dan is het klaar.

Bucket lijstje

Mijn vrouw is een bucket list. Ze heeft er niet eentje, ze is er eentje. Welk doel zou deze reis hebben? Het moest iets anders zijn dan de eerste keer duiken in The Great Barrier Reef of de tweede keer Sydney onveilig maken. Het moest groter. gekker, moeilijker. En als fan van Masterchef Australia kwam mijn lieve Lief met het plan dat ze die lieve leuke George wel eens zou willen ontmoeten in zijn restaurant. Zo. Asjeblieft, Strooband. Zoekt het even uit, wil je? Maar elke uitdaging die op je pad komt, die kan je aan. Ik ging zoeken. Aanschrijven. Geen reacties. Emails naar de tv-stations in Australië. Naar Masterchef zelf. Alle sociale media compleet overspoelen met mijn ene vraag: Hoe ontmoet ik George Calombaris? Tot ik het Algemeen Dagblad op mijn pad kreeg en een interview Marloes ten deel viel. Alsof je een straaltje water tot een rivier liet verworden. Ik kreeg contact met de rechterhand van George en we mailden vrijwel dagelijks. Ik reserveerde een plek in The Press Club, zijn paradepaardje in Melbourne. Meer kreeg Marloes trouwens niet van mij te horen.

Tot aan de dag voor onze lunch in The Press Club had ik contact met zijn assistent. Nog immer was het onzeker of we hem zouden ontmoeten en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik al vrede had met dat feit. Het bezoek zelf getuigt van het tegendeel. Hoe gelukkig kan een mens zijn? Maar nu rijst de vraag, heeft ze haar witte schort? Nee. But we don’t care. Want enkele weken terug kwam er een pakketje van Mr. Calombaris zelf. Met een rood schort. En zijn handtekening. Trotser kunnen we niet zijn. Het sprookje is echt geworden en je moet niet blijven dromen over je leven. Je moet je dromen leven!

Niet alles is goud wat er blinkt

En voor wie alleen een blij stel heeft gezien, dat klopt. We hebben niet alles gefilmd. Want wanneer je dergelijke trip maakt met iemand met een progressieve spieraandoening, komt er even iets meer bij kijken dan alleen een reisje. We hebben in totaal meer dan veertigduizend kilometer (wereld rond) gevlogen. Dik 2600 kilometer met de auto getoerd. En ik heb ruim 300 kilometer achter de rolstoel gelopen. In een vliegtuigstoel gesmeten worden door soms kundig en dan weer onkundig personeel hoorde er ook bij en namen we maar voor lief. Met pijn en boosheid die je niet kunt delen. Om ook even mee te nemen dat ik Marloes een keer of tien per dag uit bed, in bed, uit haar stoel, in haar stoel, uit de auto en in de auto heb gezeuld. Ditzelfde met de rolstoel, in en uit de auto. In zijn geheel, wel te verstaan. Elke dag zo snel en adequaat mogelijk mijn Lief in haar kleren voor de dag laten komen. Verzorgen, verplegen, verschonen. Vaak wel blij, soms boos op elkaar. Met pijn, verdriet, liefde en alles wat je maar aan emotie bedenken kunt. We zijn soms net een echt echtpaar. En ik ben zeker niet de makkelijkste.

Maar ik klaag niet. Ik ben heel dankbaar dat ik dit weer heb mogen meemaken. Met niemand anders dan met haar had ik dit willen doen. Marloes is een kanjer. Soms wat veeleisend, maar dat is vrij logisch wanneer je overal van afhankelijk bent. We kibbelen veel, maar we weten wat we aan elkaar hebben. We houden zielsveel van elkaar. En daar gaat het om! We hebben iets bereikt dat niet meer te evenaren valt en we zijn toch een beetje in een zwart gat gevallen. En we missen Australië uiteraard heel erg. De vrijheid, de warmte, het eten, de mensen. Ja, dan zit je weer in je kikkerlandje. Maar het is zoals het is. We zijn dankbaar. Elkaar en iedereen die ons gesteund heeft. Dank!

Next

Volgende keer over ons avontuur in Singapore!