Vandaag gaat het gewoon gebeuren. Deze donderdag 23 november zou vooral voor Marloes weleens van historische waarde kunnen zijn. Het was een warme nacht in de niet voor ons geschikte kamer, waar we ook nog eens apart van elkaar hebben moeten slapen. Ze is enorm gespannen maar heeft er uiteraard ook heel veel zin in.
Griekse goden
Fris en fruitig aangekleed, het lekkerste geurtje op en vol goede moed maken we de kamer klaar voor het personeel dat onze spullen zal gaan verhuizen naar een voor gehandicapten geschikte kamer. We vinden het best wel een luxe dat we zelf niets hoeven te doen en onbezorgd onze droom vandaag kunnen nastreven. Hier hebben we natuurlijk maanden naartoe geleefd en mijn inspanning van email-verkeer hoop ik deze middag toch echt positief af te sluiten. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ook ik een gezonde spanning heb en eigenlijk helemaal niet het gevoel heb dat het gaat lukken. Het is nogal wat. Een Griekse beroemde kok die tijd vrij gaat maken voor een stel grapjassen uit Nederland. Wat denken we wel?
Veel te vroeg gaan we al op pad. Het is een goede tien minuten lopen naar Flinders Street, waar het paradepaardje van George Calombaris, The Press Club, gelegen is. En hoewel we er pas om twaalf uur terecht kunnen, raken we de ramen, de deuren al voor elven aan. Ook maken we foto’s van het logo van het restaurant. We kijken naar binnen maar er zit niemand, natuurlijk. Het hart bonzend in de keel, duw ik de stoel van Lief weer terug naar de grote winkelstraat. We besluiten even een koffie te nemen bij de Starbucks. Even zen, want we hebben er zowat buikpijn van. Uiteindelijk besluiten we om toch maar weer de kant van het vermaarde restaurant op te gaan.
Binnen in de droom
De grote deuren openen en een man die ergens in het gebouw werkt helpt ons de hal in. Rechts is de deur naar de plek waar wij straks in ieder geval gaan lunchen. Een heus sterren-restaurant. Een leverancier doet de deur voor ons open en we mogen direct naar binnen. Met open armen worden we ontvangen door een heel aardige jongedame en een Griekse gastheer. Het is de bedoeling, zo zeggen ze ons, dat wij ons thuis voelen en ze halen de banken en stoelen los van elkaar zodat wij met de rolstoel alle ruimte hebben. Een cocktail van verse meloen en soda is ons welkom-drankje. Als we de menukaart zien, doen we maar net of we de bedragen niet zien. Het maakt ook allemaal niet uit, want dit is echt once in a lifetime. Het restaurant ligt aan de straatkant en de ramen zijn erg hoog. Je kan niet echt goed naar buiten kijken, maar toch probeert Marloes iedere keer een klein kaal mannetje te ontdekken door het raam.
We genieten van de bijzondere lunch, het is echt klasse wat ervoor onze neus wordt gezet. Van lam tot octopus, het is allemaal enorm lekker. Alleen dit is al iets om van de bucketlist te schrappen. Maar we vrezen dat het ultieme er vandaag niet in gaat zitten. De lunch bestaat uit vijf gangen en de vierde zit er al in. We maken wat grappen me elkaar en lachen om het feit dat George wel eens met zijn crew beneden in de keuken zit en zich via camera’s helemaal scheel lacht om die gekke Hollanders. Ook vertel ik Marloes, die met haar rug naar de ingang zit en niets kan zien van wat er verder in het restaurant gebeurt, dat George al een kwartier achter haar zit en ik zwaai maar even. Ze wordt wat boos en verzoekt mij dringend te stoppen met de grappen. Dan komt het dessert er aan. Ik geef de moed op en hoewel ik er vrede mee zou moeten hebben, het voelt als een mislukte missie. En dan zie ik bij de ingang wat rumoer.
Hi!
De gastheer, de gastvrouw, een dame die van buiten komt en een kok kijken onze kant uit en ik weet meteen dat er stront aan de knikker is. En vanuit het niets duikt hij dan ook op. Een kleine charismatische Griek met een glimmend hoofd en zijn armen op de rug, precies zoals hij dat in zijn programma Masterchef doet. Hij loopt onze kant uit en ik zeg van schrik dat hij eraan komt. Marloes wordt nu wel echt een beetje sacherijnig en vraagt me weer ermee te stoppen en te beginnen aan mijn dessert. Een deconstructie van een Griekse baklava. Ik zeg nogmaals dat hij eraan komt. Hard roept ze nu “Hou op! Hou op!” en ineens voelt ze een hand op haar schouder. Ze kijkt op en een warm “Hi” klinkt van niemand minder dan haar held George Calombaris. Met een vuurrood hoofd en gilletje van verbazing heeft ze het eindelijk door. Hij is er. Voor haar.
George is een hele aardige heer. Vraagt mij of hij naast me mag zitten. Ik vertel hem dat het zijn restaurant is, dus wat let hem? We lachen erom. Ook mijn zenuwen nemen nu de overhand. Al die voorbereiding en dan nu oog in oog met de meester. Ik neem af en toe een hap van zijn dessert en praat meteen over van alles en nog wat. Marloes is helemaal in de wolken. George is gek op Nederland. Vooral de kroketten uit de automaat bij de Febo. En stroopwafels. Zeker een kwartier mogen we hem het hemd van het lijf vragen en wanneer Marloes hem zegt het een eer te vinden hem te mogen ontmoeten, zegt hij het omgekeerde te ervaren. Want wij zijn immers zo’n eind komen vliegen voor hem. George heeft wel een punt. Gekke Hollanders. We krijgen een hoop cadeautjes. Een gesigneerd boek, thee en een menukaart met de handtekeningen van de complete crew. En als we klaar zijn met de lunch mogen we nog een paar deuren verder aankloppen. Daar is de testkeuken van George en toevallig heeft hij een vergadering met alle chefkoks van al zijn restaurants in Melbourne. Een heuse meet & greet dus. Of meet & Griek.
In tranen
We rekenen af en danken de mensen in The Press Club, na nog even een praatje gemaakt te hebben met de chefkok. Of we het goed vonden? Nou ja. Buiten zijn we nog helemaal in euforie en we staan voor de deur van de testkeuken. Met een handvol mannen tillen we de rolstoel met een blij ei de tent in. We mogen op de foto en dan komt bij ons beiden het besef. Marloes in tranen en ik knak ook even. Sta ik ineens te knuffelen met een beroemde Griekse chefkok. Komt ook niet elke dag voor. Maar het is ons gelukt! We nemen afscheid en gaan naar het hotel terug. Ook Annie is helemaal lyrisch dat het gelukt is. We krijgen van haar een fles wijn om het te vieren. In de avond eten we nog wat sushi en hebben we contact met het thuisfront. We slapen heel slecht. Het zal de spanning zijn.
Don’t dream your life, live your dream
Lees ook: Zonder auto
Wauw!! wat een ervaring en wat heb je het mooi beschreven, alsof ik er zelf bij was… was het maar zo!
Ik ben ook fan van masterchef en zo’n meet & greet is waanzinnig!
Dank je wel. Het was ook een onwijs gave ervaring die we nooit meer vergeten. De voorbereiding waas wel zwaar. Half jaar heen en weer emailen, een megatrip en dan pak m beet, twintig minuutjes en dan is het weer klaar. Maar we hebben het wel gewoon geflikt!
Eindelijk gelukt. Het is jullie zo gegund. Iets waar je jaren op kan teren. En dat voor van die twee gekke lieve Hollanders. xxx
De tranen zaten weer hoog, zo onwijs trots op jullie!!