Op deze zaterdag gaat het echt opschieten, binnen een kleine week is onze lunchafspraak in The Press Club al. Het paradepaardje van Marloes’ idool George Calombaris. En natuurlijk is de trip geweldig, maar het doel is toch wel een ontmoeting met deze Griekse kok. Het feit dat we er gaan eten is al een behoorlijke winst, maar de kers op de taart missen, zou toch wel een teleurstelling zijn.
Er wordt niet geprikt
Vandaag gaan we in het centrum van Wagga Wagga voor de tattoo. Ik zou het in eerste instantie ook laten doen, maar de twijfel heeft de overhand genomen en ik trek me terug. Ik ben toch al niet zo van de naaldjes en dat terwijl ik toch al enkele plakplaatjes op mijn lijf bezit. Maar toen ik die liet zetten was ik jong en onbedorven. Nu ben ik oud en bedorven. Maar Marloes is vastberaden en wil heel graag een boemerang in Aboriginal-stijl. Wel een heel gaaf idee. En absoluut een herinnering aan onze trip hier.
Al vroeg rijden we naar down town Wagga Wagga en we kunnen in de typisch enorme Australische winkelstraat zowat voor de deur van de tattoo-shop parkeren. We besluiten eerst wat te gaan ontbijten, want met een lege maag geprikt worden is ook een slechte optie. Bij een leuk tentje nuttigen we een hot caramel en een snee rozijnen- en bananenbrood. Daarna wandelen we richting de inktprikker. De drempel komen we na flink duw- en trekwerk over en we staan in een klein zaakje waar alle artiesten reeds met cliënten bezig zijn. Een man aan de counter geeft ons aan dat er nauwelijks tijd is en zeker niet voor het idee dat Marloes heeft. Of we maandag terug willen komen. Maar helaas is dat voor ons geen alternatief. Dan zitten we namelijk weer in de auto onderweg naar Wangaratta, de laatste bestemming voor Melbourne.
Twee mannen van een van naam bekende motorclub (ook Down Under), tot aan de kruinen voorzien van tattoos, helpen ons beleefd de deur uit. We bedanken ze hartelijk. Een beetje teleurgesteld besluiten we maar te gaan winkelen. Want de glazen sneeuwbol en koelkastmagneten willen we ook nog proberen toe te voegen aan de verzameling. We hebben er deze reis al enkele gemist omdat ze nauwelijks meer verkocht worden, maar we blijven zoeken. Het weer valt erg tegen, veel regen en we voelen ons ook niet echt lekker. Alsof we iets onder de leden hebben. We halen de nodige souvenirs en eten voor de avond. In het hotel gaan we op tijd naar bed, we zijn echt niet in ons hum en hebben gewoon even geen zin meer. Het is ook niet zo heel gek, want dergelijke reis in onze situatie, het is allemaal prachtig, maar het betekent wel heel hard werken voor beiden. Hopelijk voelen we ons morgen stukken beter.
Vijf prachtige minuten
We worden wakker met prachtig weer en voelen ons duizend keer beter dan gisteren. We willen naar de chocolade- en snoepfabriek in Junee, een plaatsje op drie kwartier rijden van Wagga Wagga. We hebben er echt zin in,want ik houd van chocolade en Marloes van mij. Eerst stoppen we bij het informatiecentrum omdat we in het centrum niet zijn geslaagd voor onze gewenste souvenirs. Hier hebben we meer geluk. Het is een bijzonder stukje rijden, langs open velden, een plotseling opdoemend vliegveld met een museum voor vliegkisten uit vervlogen tijden en uiteindelijk komen we bij een heel oud gebouw aan. Zo’n fabriek die hier al jaren leeg zou staan, klaar voor de sloop. Eenmaal binnen komt de geur van chocolade onze neuzen binnen. Heerlijk.
Er is een groot restaurant, een winkeltje en wat werkruimten waar men snoepgoed bereidt. Boven is er een winkel met snuisterijen en antiek. Marloes kan hier niet naar boven, tenzij ze gebruik zou maken van een handlift en eenmaal boven kruipend de winkel betreedt. Daar zien we dus maar vanaf. een avontuur is leuk en we zijn heel wat gewend, maar zo back to basic is zelfs voor ons een stapje te ver. We drinken er nog wat en hebben het eigenlijk wel gezien. We lopen naar de oude garage aan de overkant waar allerlei oude Fords staan en we maken grappen over onze vijf leukste minuten van de hele reis hier. Hartstikke leuk allemaal, die oude auto’s en zeker die T-Ford, maar echt interessant is het voor ons niet. En Marloes komt niet eens verder dan de garagedeur omdat alle karren heel dicht op elkaar geparkeerd staan.
Kwijtgeraakt
We rijden terug naar Wagga Wagga en drinken in het centrum nog wat. De straat uit maken we nog wat foto’s van mening gebouw en bezoeken we een prachtig oorlogsmonument. De verering van hun helden, het blijft een bewonderenswaardige belevenis hier bij die Australiërs. Het is lekker weer en dan is een wandeling helemaal niet zo verkeerd. In een park zien we een huilend jongetje dat zijn ouders kwijt is en we proberen hem te troosten. Een ouder echtpaar is er ook bij betrokken en het joch blijft maar heen en weer rennen, compleet in paniek. Uiteindelijk dring ik iets tot hem door en zien we in de verte zijn vader zwaaien. Hij steekt zijn duim naar ons op en met een gerust hart vervolgen wij onze weg. Het jongetje rent huilend en lachend zijn papa tegemoet. In de middag gaan we een gezonde burger eten bij Grilled. Daarna gaan we naar ons hotel om de tassen weer in te pakken en te gaan slapen. Morgen weer op pad.
Lees ook: Fastfood en regeren
