We hebben ontzettend goed geslapen en stappen kwik en fit ons motel uit. Vandaag staat er een flinke trip naar Port Maquarie op het programma. Maar eerst, of zoals Marloes op één van haar filmpjes zegt “Buhut Fihirrrst!” gaan we nog even het historische Grafton in.
Jacaranda’s
Bij een leuk tentje eten we eerst een snee bananenbrood met een frappé. We slagen er helaas niet in om Marloes’ haar verzameling van sneeuwbollen en magneten hier uit te breiden, het lijkt wel of dit alles niet meer gemaakt wordt. Wel nemen we mooie souvenirs mee voor het thuisfront. We zien de prachtige paarse bomen (Jacaranda) waar Grafton beroemd om is en we wandelen door het oorlogsherdenkingspark. Erg indrukwekkend dat er zovelen uit Grafton en omgeving in diverse oorlogen zo ver van huis zijn gesneuveld. Daarna koop ik bij het informatiecentrum een hand-geschilderde magneet van de Jacaranda en een prachtige ketting van dezelfde boom.
We gaan hierna de trip van drie uur naar Port Maquarie maken. Onderweg stoppen we bij Nambucca en eten en drinken we wat. Ik merk bij elke rit die ik hier Down Under maak, dat ik gauw moe ben en echt af en toe een stop moet maken. Dit is overigens ook een advies van de Australische overheid en dat is dan ook meteen de reden dat er om de zoveel kilometer een rustplaats dan wel foodcourt te vinden is. Tegen een uur of vijf komen we in het hotel aan. Het is er groot en luxe en op de bovenste etage is een trouwfeest gaande. Of we dat erg vinden, geeft de receptie aan. Welnee. Feesten! Ik laad de auto uit en we halen wat noodles voor de avond. Morgen gaan we naar het Koala Hospital, dus we duiken er op tijd in.
Leuke beesten
Het is zaterdag de elfde en we hebben heerlijk geslapen. We gaan op zoek naar een lekker ontbijtje terwijl we gisteren bij aankomst het idee kregen dat Port Maquarie weinig te bieden heeft in het weekend qua winkels die open zijn. Gelukkig is er wel degelijk leven in de brouwerij en vinden we een groot winkelcentrum. Het is 11 november en dat is in Australië Memorial Day, de dag dat alle slachtoffers van alle oorlogen worden herdacht. Zo ook in dit stadje. Indrukwekkend.
Onze souvenirs halen we bij een News Agency. Bij een tentje bestelt Marloes een bananenbrood met een cappuccino en ik een croissant ham/kaas met iced chocolate. Daarna gaan we terug naar het hotel om ons gereed te maken voor het ritje naar het Koala Hospital.
Het is vlakbij en niet erg groot. Ook is het niet geheel begaanbaar met de rolstoel, maar ik duw mijn Lief wel even door het zaagsel en andere rommel. Er zitten een aantal zwaar gehavende koala’s in deze Sanctuary. Sommige beestjes zijn verbrand of hebben chlamydia, een veel voorkomende ziekte bij koala’s die onder andere blindheid veroorzaakt. De meesten die hier verblijven kunnen niet meer de natuur in. Ze zouden het niet overleven. Best triest. Marloes en ik willen er eigenlijk wel eentje adopteren, maar die leuke albino met dat gekke kapsel, die wij graag willen, is gelukkig reeds vrijgelaten. Dus laten we het er ook maar bij. We lopen van het ziekenhuis af en komen bij een monumentale uit de negentiende eeuw stammende villa. Hier leefde een familie met een zeer tragisch verhaal.
Familieleed
Een familie met vier zoons en twee dochters. De drie jongste jongens vochten in de Eerste Wereldoorlog, ook bekend als The Great War. Toen zij terugkwamen, besloten ze nooit te trouwen en hun leven maar uit te leven. Tegenwoordig zijn hier allerlei medische benamingen voor. De twee dochters trouwden ook niet. Alleen de oudste zoon trouwde en kreeg een dochter. Zijn vrouw overleed toen ze 28 was. De dochter kreeg wel nazaten, maar de naam stierf uit. In het huis ontmoeten we hele lieve mensen. Ze zijn, net als wij van dat van hun, onder de indruk van ons verhaal. De dame die daar rondleidingen geeft, komt wel vijf keer terug om Marloes een knuffel te geven. Ze heeft tranen in de ogen en zegt steeds zachtjes tegen mij over Marloes “She’s so gorgeous”, waarop ik met een glimlach antwoord “I know”. Mooi dat we mensen een goed gevoel geven, terwijl ze vast niet beseffen dat ze ons ook een prettig gevoel bezorgen. Als ik mijn Lief onderweg naar de auto vertel dat die mevrouw haar zo “gorgeous” vindt, beginnen we te lachen. Gorgeous, een mooiere verwijzing naar ons einddoel kan er niet toch niet zijn? Is dit het teken?
In het centrum drinken we nog een lekkere smoothie en gaan we op zoek naar een restaurantje. We vinden een leuke pizzeria en eten daar misschien wel de meest verse en lekkerste pizza ooit. In de avond zet ik Marloes onder de douche en gaan we vroeg naar bed. Morgen weer op pad. Dan is Merewether, Newcastle aan de beurt.
Lees ook: Byron Bay
