Het is zondag vijf november. De laatste dag in Brisbane. We hebben heerlijk geslapen, wel negen uur! De jetlag is zo goed als weg. Gisteravond hebben we de tassen al ingepakt, vandaag nemen we wederom de Airtrain naar Brisbane Airport om de auto op te halen. Bij de trein is de assistentie geweldig, we worden keurig behandeld en zelfs wanneer we twijfelen welk vliegveld we moeten hebben (er zijn er twee, een internationaal en een nationaal!), zoekt de machinist dit voor ons uit! Op het vliegveld nemen we eerst een bakje koffie en een broodje. We raken aan de praat met twee dames die zojuist geland zijn en wachten op hun vervoer naar hun thuisbasis. Het toeval wil dat zij in de buurt van Caloundra wonen, aan de Sunshine Coast. Laten wij daar nu vandaag heen rijden! Ze luisteren aandachtig naar Marloes die over haar missie vertelt. 
Als de auto, een Subaru Forester, geregeld is, Marloes erin zit, de rolstoel achterin ligt en ook de tas op de bank, stap ik aan de rechterkant in. Voor zover nog iemand het niet wist, ook hier rijdt men links. En anders zoals thuis, zit Marloes nu eens naast me en niet achter me. Ik moet nog even wennen, het is immers vier jaar geleden dat ik ook zo gereden heb, maar al gauw voelt het als vanouds. Logischer dan het rechts rijden, trouwens. Alleen worstel ik weer met de hendels voor de ruitenwissers en het knipperlicht. Dat is ook andersom, namelijk. Dus als ik linksaf wil, zijn de ramen lekker schoon. Ook een leuk weetje van dat links rijden, zelfs bij de fietsen zit het stuur aan de rechterkant. Gekke Australiërs.
Zonnige kust
Na een goed uur rijden door een onwijs mooi en warm landschap, komen we aan in Caloundra, een mooi kuststadje aan de Sunshine Coast. Onze gastvrouw vangt ons keurig op en als we de deur van de kamer opendoen, blijkt dat we een compleet appartement hebben! Een woonkamer met complete keuken, een slaapkamer, badkamer en een balkon waarop je kunt voetballen! Dat is natuurlijk helemaal geweldig. Kunnen we lekker chillen. Hoewel we daar vast geen tijd voor hebben dan wel maken, de komende weken! We besluiten de boulevard waaraan ons hotel ligt, af te struinen en eten een heerlijk ijsje. Als diner eten we Italiaans, zij risotto met king crab en ik een Australisch getinte pizza. Wanneer de zon ondergaat, vliegen duizenden vogels langs het strand, een hels kabaal producerend.
Die maandag staan we na een beroerde nacht op. Het bed leek wel een pas uitgegraven kuil. Zij pijn, ik pijn, maar het mag de pret niet drukken. Want vandaag gaan we iets van haar bucketlist schrappen. Acht jaar geleden waren we er al, maar nu zullen we voor de tweede keer de Australian Zoo, ook wel de Steve Irwin Zoo in Beerwah, bezoeken. Het is maar een kwartiertje rijden, in een godvergeten groot land als Australië, een stapje. Bij aankomst heb ik alle ruimte de auto dusdanig te parkeren dat ik èn Marloes èn de rolstoel er met het grootste gemak uit kan krijgen. Als verzorger van Marloes mag ik gratis naar binnen, dat scheelt een slok op een borrel, echt heel goedkoop is de Zoo niet, maar je krijgt dan ook wel waar voor je geld.
Vervulde wensen
Op Marloes’ bucketlist staat het voeren van een wild beest. We delen beiden de mening dat Marloes voor de krokodillen werpen ietwat te ver zou gaan, dus op naar de informatiebalie. Tegen betaling zijn veel spannende dingen te doen. Het meelopen met een meerkat of een cheeta. Het voeren van een olifant of een giraffe. Dat laatste ziet Marloes wel zitten. En als we alles afhandelen, moeten we meteen het treintje naar het gedeelte Afrika pakken, want ze is zo aan de beurt! Dit treintje is gewoon aangepast en zittend in haar stoel word ze binnengereden. Als we aankomen, zien we het dier al parmantig staan. Wat een end, die nek! We mogen als laatste omdat dit dier een beetje zenuwachtig is met betrekking tot rolstoelers. Maar al heel gauw voelt hij, het is een mannetje van negen, zich op het gemak bij mijn Lief. Hij trekt heel hard de bladeren uit haar handen en ik zie haar blije gezicht. Ze krijgt extra wortels en wordt in de watten gelegd door de verzorgers. De tong van een giraffe is ruw, blauw en enorm lang. Maar deze ervaring pikt ze maar mooi mee.
Met een glimlach van oor tot oor bekijken we de rest van de dierentuin. We missen weliswaar alle shows met krokodillen, maar die hadden we destijds al gezien. Nee, ze had dit nooit willen missen. Onderweg krijgt ze nog even een koala in haar handen geduwd, ze knuffelt hem zacht. Verderop kunnen we kangoeroes eten geven. Die lopen vrij rond en komen op je af omdat je zaden en noten bij je hebt. Ze eten uit onze hand en één mannetje is zelfs zo brutaal dat hij de ietwat spastische hand van Marloes opentrekt en eruit vreet. We liggen helemaal dubbel, want de rest is zo lui als wat en blijft het liefste liggen wanneer je ze voert. We lopen daarna nog even door Azië waar Lief een foto van mij wil maken met als achtergrond Boeddha. Ik loop er naar toe en hoor een gilletje. Zie ik dat ik maar één rem heb gebruikt en daardoor draait ze rondjes. Met de camera al klikkend in de hand. Wel leuk voor actiefoto’s, niet handig voor nu.
Op naar een nieuwe dag
Moe en voldaan rijden we weer naar het hotel. We gaan bij Harry’s eten. Een echte Aussieburger. Zo één waar niets schoon bij blijft en die uit pure ingrediënten bestaat. Als toetje weer naar de ijswinkel van gisteren. In het hotel maken we nog even contact met het thuisfront en feliciteren we haar opa die jarig is. Daarna maken we de tassen in orde en gaan slapen. Morgen op pad naar de Gold Coast. Een aardig ritje voor de boeg!
Lees ook: Brisbane
