Druk, druk …
Het was een roerige tijd hier. Gelukkig hadden we voor dat hier de hectiek begon een paar rustige maanden gehad. Altijd prettig. Nou moet ik zeggen dat ik het gevoel heb dat de hectiek ook een soort gewenning is. Buiten dat je dochter autisme heeft, gaat het leven daarbuiten om ook gewoon door en daar heb je ook mee te maken. We hebben nog een dochter en ook nog een zoon. Schatten mag ik wel zeggen.
Operatie en autisme
Het vergde de nodige voorbereidingen maar dochter is met succes geopereerd en ze is langzamerhand aan de betere hand. 3,5 week geleden ging ze onder het mes. Ik moet zeggen de onderzoeken en de voorbereidingen op de operatie gingen perfect. Ook toen dochter zo veel pijn had en ze vroeg of de datum naar voren gezet kon worden, werd hier positief op gereageerd. In het ziekenhuis hebben ze echt helemaal rekening met haar gehouden en dan begint voor pa en ma en broer en zus het wachten en het niet bezoeken is dan een ramp. Het ziekenhuis heeft echt helemaal rekening gehouden met haar autisme.
Bezoek
De bezoektijden waren op zulke rare tijdstippen,we konden het ook bijna niet inpassen in ons drukke schema. De hond van haar was bij ons en dat had ook even aanpassing nodig, dus we hebben geduldig gewacht tot ze thuis was. En weet je, dat vond ik ook wel zo prettig. Dochter was meer op haar gemak en dat merk je dan ook. Maakt het bezoek veel knusser en gezelliger. Ondertussen maak je je als ouder natuurlijk zorgen over haar herstel,ondanks dat je weet dat het voorspoedig gaat. Als ouder weet ik dat het een echte doorzetter is die van ons en dat nekt haar soms. Ze houdt zich goed aan de voorschriften en dat is heel prettig. Tot op heden gaat het dus goed.
Overlijden in de familie
Wat minder prettig was, is dat mijn broer voor een aantal weken geleden is overleden. De omstandigheden waaronder hij gevonden is (waarschijnlijk 2 weken dood in huis gelegen) en de gevolgen die het voor ons allen heeft, maakte dat ik mij met recht lamgeslagen voelde en dat ik dat gevoel nog steeds heb bij tijden. Er komt zoveel achter weg. Alcohol was zijn beste vriend. Helaas. Eigenlijk heb je al jaren geleden afscheid genomen van hem en nu komt het toch nog keihard binnen. Want wees eerlijk dit gun je je ergste vijand niet. En toch wist ik al ver voor zijn overlijden dat hij de eerste van de vele broers en zussen zou zijn en dat zijn overlijden deels te wijten zou zijn aan zijn alcohol gebruik. Het verdriet is er niet meer om zijn overlijden, maar om de gevolgen die het heeft. Het verdriet van dat hij er niet meer ‘was’, heb ik al verwerkt. Laat het wel zijn, ik begreep waarom hij dronk. Misschien daarover een andere keer.
Twijfels
Ik heb getwijfeld of ik het hier zou melden. Maar ik doe het toch. En wel hierom. Autisme in welke vorm dan ook wordt vaak afgedaan als dat deze mensen geen empathie zouden hebben. Nou gooi die stelling maar in de hoek en steek er de fik maar in. Onze kinderen stonden er alle drie, ook onze dochter met autisme. Dankbaar ben ik met dit gezin. En ook trots.
Autisten hebben heel veel gevoelens en emoties. Het probleem is, dat de buitenwereld daar niets van merkt.
Dank je wel voor je reactie. Dat is ook waarom ik dit zo opgeschreven heb. Vond het wel heel belangrijk.
Vandaag toevallig geschreven… Als ik eenmaal weet wat ik moet doen, doe ik het erg graag om de ander tot steun te zijn. Love you mam.
Er is nog zo’n hardnekkige fabel die ik de wereld uit wil helpen. Dat mensen met autisme geen emoties hebben en ook geen empathie. Net als bij zogenaamd normale mensen, zijn die erbij. Het grootste gros heeft wel degelijke emoties. Probeer ze alleen maar eens te plaatsen, als je ze niet herkent. Dat is namelijk vaak het grote probleem. Ik heb het benoemen van emoties en het plaatsen van emoties pas onder de knie gekregen in de laatste 14 jaar en dan te bedenken dat ik op het moment dat ik dit schrijf 41 ben. Ik gaf aan wat ik ongeveer voelde en meemaakte en een hulpverlener of familielid hielp mij de emotie te benoemen en te plaatsen. Daardoor weet ik nu beter hoe ik me voel en kan dan ook als het nodig is, zoals bij opkomende boosheid, stappen nemen om het niet te laten escaleren. Empathie ken ik ook, maar omdat ik niet goed weet hoe ik moet reageren op situaties waarin iemand verdrietig of boos is, kan ik dit niet altijd even goed uiten. Dat wil nog niet zeggen dat ik niet begaan ben met diegene, erger nog, ik vind het héél erg als iemand verdriet heeft of boos is. Dat trek ik me zo erg aan dat ik er verdrietig om word. Als er situaties zijn waar ik geen vat op heb en waarin ik iemand niet kan helpen, maak ik me zorgen. Soms zo ernstig dat ik er niet goed van word en afglijd in een depressie.
Mooi omschreven. En toch kon je je nu wel inleven. Je weet hoe het is om iemand te verliezen. Je weet hoe het voelt. Verder is deze situatie zo bizar en naar en raar dat ook iemand zonder autisme niet kan weten hoe het voelt om het op deze manier mee te maken. Tenzij je het zelf mee gemaakt hebt. Maar het verlies kan je je in verplaatsen. Dat leer je ook alleen maar door het mee te maken.Je hebt dus weer een mooie sprong gemaakt. xxx