Zo. Nog een goede drie weken en dan is het zover. Op woensdag 1 november om iets voor half 11 vliegen wij met Singapore Airlines richting Brisbane, Australië. Met een tussenstopje van maar liefst een uur op Singapore, de stadstaat waar we aan het eind van de reis voor 3 dagen neerstrijken. Maar wat dat tussenuur betreft, nou, nou, met een rolstoeler een crime, want het is dan racen geblazen. De totale vlucht zal een goede 22 uur in beslag nemen. Niet echt bevorderlijk voor mijn rug, laat staan voor de lichamelijke conditie van Marloes. Want zij zal het meest afzien. En dat enkel en alleen om haar bucketlist wat in te korten. Dat inkorten is trouwens sowieso zinloos, er komt bij haar elke dag wel weer wat bij. Maar zolang de lijst lang is, geeft haar ook de zin om door te gaan. Ik zie het als een gift.
Roadtrip
Wij zullen in Brisbane landen om een uur 5 s’middag plaatselijke tijd. Het is in Noord-Australië dan 9 uur later dan hier in het Nederlandse. Pakt u uw rekenmachine er maar bij. Eer dat we door de douane zijn, haar rolstoel in elkaar geflanst hebben, ik de backpack op mijn rug gesmeten heb en allerhande sanitaire stops alsmede voer naar binnen gemikt, zijn we uren verder. Daarna zullen we de AirTrain van de luchthaven naar het hotel nemen. Om daar toch wel vroeg te gaan slapen, want het is me allemaal nogal wat, dergelijke trip. De volgende morgen gaan we toch vroeg op om de stad te verkennen. Let wel, in Australië is het rond zessen al pikkedonker en vanaf vieren in de ochtend al licht. Je leeft er dus wat vroeger.
De eerste zondag zullen we wederom de AirTrain moeten pakken om naar het vliegveld terug te keren. daar halen we onze grote bak op. Uiteraard weer enorm opletten met inladen van Marloes, het stuur zit er namelijk aan de andere kant. Zal wel weer even wennen zijn, dat links rijden, maar ik vond het destijds best prettig. Het is er sowieso allemaal anders, daar in Down Under, zelfs bij de fietsen en motoren zit het stuur aan de rechterkant!
Onze eerste rit is een korte, een goed uur rijden naar het plaatsje Caloundra aan de kust, iets ten noorden van Brisbane. Daar gaan we als eerste een supermarkt opzoeken, die zijn daar iets groter dan hier, om ons van een natje en een droogje te voorzien. We gaan natuurlijk niet elke dag uit eten en fastfood is bij ons zo goed als uit den boze.
Steve, voeren en genieten
Het ligt in de planning om maandag de 6e november een kwartiertje te rijden naar het plaatsje Beerwah, waar wij 8 jaar geleden ook al waren. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat we opnieuw de Australia Zoo willen gaan bezoeken. Inderdaad, de dierentuin van niemand minder dan wijlen Steve Irwin. Ons doel aldaar is om weer iets van Marloes’ bucketlist af te kunnen vinken, namelijk het voeren van een exotisch of inlands dier. Niet dat ze dat nog nooit gedaan heeft, een olifant heeft al eens uit haar hand mogen happen en ze heeft 4 jaar geleden koala’s, kangoeroes en wombats mogen helpen met een flesje, terwijl deze in een handdoek om haar hals hingen. Wellicht nu een krokodil of zo.
Het uiteindelijke doel in Australië is om na een kleine drie weken, met tussenstops in onder andere de Gold Coast, Canberra en Wagga Wagga (waar wellicht een gezamenlijke tattoo op het programma staat) in Melbourne, de hoofdstad van Victoria aan te komen. En zoals reeds bekend, is de grootste wens van Marloes die Griekse topkok (George Calombaris) van Masterchef Australia te ontmoeten. Nu zijn we inmiddels al zover dat we op de 23e november in zijn paradepaardje The Press Club gaan lunchen, maar of we hem gaan ontmoeten dan wel uit zijn handen een wit schort krijgen, het is nog niet zeker allemaal. We zijn in ieder geval aardig op weg met de Nederlandse pers, een promo-filmpje te maken om George’s aandacht te krijgen en de pers aldaar te enthousiasmeren.
Je bent zo beperkt als je je voelt
Ons grootste doel is natuurlijk om door middel van blogs en vlogs de wereld te laten zien dat je ondanks een beperking in welke vorm ook, heel veel kunt bereiken. Zolang je je maar openstelt voor uitdagingen. Want Marloes ziet haar handicap als een uitdaging en dat leeft een stuk lekkerder. Niet voor niets dat zij haar bucketlist steeds maar kan aanvullen.
De beperking zit hem niet in wat je niet kan, maar in wat je niet doet!
