Naar aanleiding van de column van Luuk Koelman in het NRC van de week, wil ik daar mijn gedachten ook een stem geven. Want hoe erg de ellende in de wereld dan ook mag zijn, het is altijd geweest en het zal altijd zo blijven.
Angst regeert. Dat is de grootste dreiging. Dat we té bang zijn om te durven leven. Dat we te bang zijn om mens te zijn. Dat we het in ons broek doen om te geloven, dat ons de rillingen over het lijf lopen te hopen. Al eeuwen pleegt de mens aanslagen om zijn eigen overtuiging kracht bij te zetten. Vroeger ging dat uiteraard iets anders dan heden ten dage, maar het principe blijft hetzelfde. Even laten zien waartoe men in staat is wanneer men zich niet gehoord voelt. Het zaaien van angst levert, zo leert ons de geschiedenis, een betere oogst op dan menig gewas.
Dichtbij
Tegenwoordig lijkt het allemaal zo dichtbij te komen. Zoals de heer Koelman reeds vermeldt, in stadions, theaters en doodgewoon op openbare plekken vanuit het niets. Idioten die vanuit hun eigen manier van geloven van mening zijn dat een ander er niet toe doet. En toch is het aantal doden dat te betreuren valt door terreur, niets vergeleken bij allerlei andere catastrofen, oorlogen, rampen, ziekten, ongelukken en hoe men het ook in een kadertje plaatsen wil. Best gek, want zoals de heer Koelman in zijn schrijven ook zegt, kanker is een vele malen grotere doodsoorzaak en we zijn blijkbaar niet bang om desondanks lekker door te paffen of in door smog verteerde steden te gaan wonen.
Mijn vrouw zit deze week met haar moeder in Londen. Ook daar verscheen van de week weer een idioot met een mes. Zijn zij bang? Totaal niet. Want zij leven echt in de gedachte dat dingen zijn zoals ze zijn en dat je juist daarom je mooie momenten moet pakken. Ondanks pijn. ondanks verdriet en zo verder. Ik ben ook niet bang. Want terreur kan ook hier voorkomen. Maar ik kan ook doodgereden worden door een idioot die hier de rotonde af de dijk op scheurt wanneer ik met de hond oversteek. Mijn middelvinger is reeds versleten, want dergelijke wegpiraterij komt hier vaker voor dan aanslagen in Europa. Alleen kom ik er gelukkig goed vanaf. Vooralsnog.
Het nieuws versterkt
Dankzij de inmiddels vermaledijde media, regeert toch echt de angst en wordt ook haat onderling extreem aangewakkerd. Wat dan ook weer bevreemdend is, want als een kerel zichzelf uit naam van een geloof opblaast, haat men alle moslims, maar we hebben nog immer niet de pest aan bossen of hoge gebouwen, ondanks de heftige gebeurtenissen daaromtrent deze week (om maar te zwijgen van het vele malen hoger liggende aantal slachtoffers!). Dan geven we gewoon de schuld aan de autoriteiten. Want de media zeggen dat die daar verantwoordelijk voor zijn. Zoals de heer Koelman ook zegt, slachtoffers een gezicht geven, roept ook een “Verdammt nochmal-erlebnis” op. Sociale media zijn inmiddels een moord en brand-klankbord van de eigen mening geworden.
En hoe vaak lees je niet in diezelfde sociale media de reactie dat de wereld steeds slechter of gekker wordt? Nee, lieve mensen, die wereld is niet slechter. De mens is dat. Die is gek. De mens is een parasiet die langzaamaan de aarde om zeep helpt. De mens is een wezen dat zijn eigen soort niet accepteert. Of het nu gaat om een mening, een geloof, seksualiteit, al wat afwijkt van het eigen (on)gezonde verstand, het moet kapot. In ieder geval moet er iets van gezegd. Niets zo mooi als de vrijheid van mening te moeten uiten. Liefst zo hard en waar mogelijk. Met alle nare gevolgen van dien.
Allemaal, allemaal
Doodgaan is in alle gevallen vrij vervelend. En natuurlijk komen ziekten als kanker veel te vaak voor. En ongevallen, natuurrampen, allemaal verschrikkelijk. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik liever van ouderdom in slaap val en niet meer wakker word, dan dat ik met een machete tot half om half gehakt word verwerkt. Ik ben nogmaals niet bang, doe mijn ding en mijn vrouw en ik hebben nog steeds grote reizen op het program, wij laten ons niet weerhouden. De dood hoort er nu eenmaal bij en anders dan bij de vrijheid van meningsuiting, die vrijheid heb je bij je sterven niet.
Denk om elkaar, luister en praat, leer en bewonder en bovenal, leef!
Carla Kerkwijk zegt
19 juni 2017 op 10:17Ik ben het met je eens.
Sonja de Waal zegt
19 juni 2017 op 11:12Goed gezegd. Als je een leven lang bang gaat zitten zijn, heb ( heerlijk, vier werkwoorden achter elkaar) je op je sterfbed, of dat nou vroeg of laat is, spijt als haren op je hoofd. Mensch durf te leven! En aan de spelling van dit lied zie je dat het vroeger niet anders was.
Marcel Strooband zegt
19 juni 2017 op 11:14Wat je zegt, als je alleen maar bang bent voor wat er zou kunnen gebeuren, heb (ook 4 werkwoorden) je geen leven. Met andere woorden, of ze je nu vermoorden of jij laat je leven leiden door angst, zij hebben je waar ze je hebben willen … In hun greep …
LEEF!