bron Pixaby
Het is even wennen, typen op een echt toetsenbord in plaats van op het schermpje van mijn telefoon. Onze gedeelde laptop is een aantal weekjes op zakenreis geweest, met ‘de baas’ mee. Dat is het lastige van een laptop die je deelt met je partner, die laptop is van zijn werkgever en als werknemer dien je dat apparaat mee te nemen op je dienstreizen. En mijn man reist heel wat af. Maar eindelijk is hij weer thuis en kan ik even mijn ei kwijt, dacht ik. Starend naar het scherm vraag ik me af wat ik in hemelsnaam moet schrijven? Wie zit er te wachten op mijn hersenspinsels? Gezien de situatie in de wereld zijn onze zorgjes van nul tot generlei waarde of het benoemen waard. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zich afvraagt hoe het met mijn (bij Appie Happie) gespaarde moestuinpotjes gaat (de kruiden doen het redelijk, de zonnebloemen zijn een meter hoog). Is er ook maar iemand geïnteresseerd in mijn gezondheid, behalve mijn naaste familie, en het waterkefir-experiment? Oh, en met Stephen gaat het momenteel hartstikke goed. Hij gaat elke week naar het Auti-centrum in Eindhoven en dankzij het mooie weer is zijn depressiemeter behoorlijk gedaald.
Kommer en Kwel
Natuurlijk zou ik mijn mening kunnen ventileren over hetgeen gebeurt in de wereld. Wat ik van Trump vind of van alle aanslagen die tientallen doden eisen. Maar waarom zou ik? Als ik mijn Feestboekpagina open, word ik doodgegooid met statusupdates (inclusief bijbehorende reacties) over alle ellende van de afgelopen weken. Natuurlijk denk ik daar iets van maar wie zit er op mijn mening te wachten? En waarom zou ik die überhaupt de wereld in slingeren? Natuurlijk “vind” ik iets van de Europese en landelijke politiek maar wie kan dat iets schelen? Natuurlijk maak ik me zorgen over hoe het nu verder moet, over het klimaat, de gezondheidszorg en de sociale onrust. Maar wat heb ik eraan om dat via social media te delen? Ik ben niet “like-geil” en het zal me een zorg zijn wat een ander van mij vindt. Ik word verdrietig als ik twintig keer (of meer) de foto’s van de vermoorde tienermeisjes langs zie komen, mijn hart breekt als ik aan die ouders denk. Maar dan denk ik ook, schei ermee uit om die berichten tientallen keren te kopiëren en te delen! Wat heb je daaraan? Denk je nu werkelijk dat de ouders van die kinderen zich daar beter door voelen? Getroost of gesterkt? Hun kind krijgen ze nooit meer terug!
Nieuwe hobby
Het schrijven heb ik niet echt gemist. Al “schrijf” ik wel altijd in mijn hoofd, verhalen en sprookjes met een happy end. Helaas is de laptop veel op reis dus ze halen nooit het toetsenbord. In plaats daarvan ben ik gestart met een nieuwe hobby, aangestoken door Marloes ( ja de vrouw van …). Kaarten maken. Ik knip en plak en ondertussen fladderen de gedachten door mijn hoofd. Ze komen langs maar ik schenk er geen aandacht aan, een soort meditatie. Ik word er heerlijk rustig van wat ook weer goed is voor mijn bloeddruk. En ik trek me niets aan van het commentaar van mijn huisgenoten, lekker belangrijk dat zij het een “oude wijven hobby” vinden ( sorry Marloes…).
Eigenlijk heb ik niks te melden maar wel 548 woorden getypt.
Lekker knippen en plakken. Heerlijk! Niet alleen rustgevend, maar ook een mooi eindresultaat!
Inderdaad, het gaat steeds beter en de kaarten worden steeds mooier!! Jullie gaan het zien!??
Strak blogje. 😛 Ik ga vanavond vast komkommer eten. 🙂 Maar eh…. Lekker toch om even iets te doen waar je niet bij hoeft na te denken en ik weet dat het heel ontspannend kan zijn. En als je teveel kaarten hebt, kun je ze ook als behang gebruiken (niet mijn uitspraak maar van een vriend van ons als wij weer eens zitten kaarten te borduren. )
Ohhh jij hebt ook zo’n “oude wijven hobby” ? Hier ook komkommer op het menu met verse peultjes en krielaardappeltjes!! En zo zwets ik weer een paar regels door!??