Ik praat er weinig over. Feitelijk nooit. Dat doe ik uiteraard in hun belang, maar ook in het mijne. Noem het zelfbescherming, noem het doorgaan met je eigen leven, noem het voor mijn part de kop in het zand steken. Het zal mij letterlijk aan mijn kont roesten.
Bron: Pixabay
Het leven erna
Ik praat er weinig over. Want al gauw verzand je in geweeklaag en tranen waarvan je niet meer bewust bent ze nog te kunnen laten vloeien. Ik ben niet zielig. Ik ben niet zonder blaam. Ik ben niet schuldig. Ik ben geen slachtoffer. Ik ben slechts mens, gevangen in een lot dat in menig mensenleven voorkomt. Haat en boosheid kan ik na tien jaar allang niet meer koesteren. Dat zou ook volkomen zinloos en onnodig zijn. Als iets niet werkt tussen twee mensen, dan is een einde de beste oplossing. Een einde tussen de twee, wel te verstaan.
Het zou nu heel makkelijk zijn mijn vinger de andere kant op te wijzen. Hier alle narigheid over, van en door te omschrijven. Daar heb ik alleen mezelf en twee betrokken zielen mee. Daarmee rijt ik wonden open die naar mijn idee allang gedicht zouden moeten zijn. Het vechten was ik na enkele jaren al moe, echter moest de strijd worden voortgezet in het belang van. Altijd maar dat vermaledijde in het belang van. De kinderen. Want kinderen zijn niet gebaat bij vechtende ouders. Helaas heeft dat wel zo moeten zijn. En nogmaals, het gaat hier allang niet meer om wie of wat of hoe of waarom. Zinloos.
Gemis
Wat is missen wanneer je niet weet wat je mist? Hoeveel jaar heb je nodig herinneringen uit je hart te wissen? Natuurlijk blijft de pijn, natuurlijk blijft het gat in je ziel onherroepelijk open. Maar kan ik na tien jaar met een tussenpoos van enkele maanden wel spreken van gemis? Planten groeien immers ook wanneer je niet kijkt. Ja, je moet ze water en licht schenken, maar als jij dat niet doet, maar de ander, zal de plant evengoed groeien. Om weer terug te komen op het alledaagse, kinderen vinden hun weg hoe dan ook wel. Feitelijk hebben ze geen ouder(s) nodig. Op zich natuurlijk een mooi gegeven, maar er is aan weerskanten wel degelijk sprake van een leegte. Een pijnlijke zo nu en dan.
Hoe zijn jullie stemmen? Wat denken jullie nu? Wie is jouw idool en wat wil je later worden? Welke fouten durf je toe te geven, ben je al op je bek gegaan? Heb je dromen, heb je wensen, welke stap zul je nooit begaan? Hoe was je eerste sigaretje of ben je tegen drugs en zo? Hoe heet je meissie? Maar voor ik verdere vragen blijf stellen en me daarmee toch één of andere slachtofferrol aanmeet, kan ik stellen dat missen een groot woord is. Je berust. Heel idioot eigenlijk, maar je berust. Dat is ooit eens door een vriend in dezelfde situatie gezegd, maar ik lachte hem uit. Nu begrijp ik hem. Hem wel.
Later
De mooiste dooddoener is dat mensen die van de situatie op de hoogte zijn, altijd roepen “Later als ze groot zijn, komen ze vanzelf wel bij je”. Het gekke is dat ik daar helemaal niet op zit te wachten. Is dat hard? Ik vind van niet. Stel je voor, je hebt de kinderen twintig jaar niet gezien. Twintig jaar. Dan lopen ze in mijn geval al tegen de dertig. Ikzelf tegen de zestig. En al die tijd weet je niets van hoe zij in het leven staan. Hebben ze inmiddels werk, een relatie of weet ik veel wat. En dan staan ze voor je deur. Natuurlijk doe ik open. Uiteraard. Ze blijven mijn kinderen, altijd.
Maar wie zit daarop te wachten? Zij niet, want ik kan me voorstellen dat ze zitten met het gevoel dat hun vader zich al die jaren niet heeft laten zien. De reden maakt overigens geen ene donder uit. Het gaat na tien jaar scheiding niet meer om wie, wat, waarom en hoe. Ik herhaal dit met nadruk om naar niemand, lees: niemand, de indruk te doen wekken dat ik die gedachte überhaupt nog heb. Na tien jaar en compleet nieuwe levens aan beide kanten, mag dat toch wel eens overboord gegooid. Wat moeten we elkaar zeggen als ze voor mijn neus staan? Sorry? Wat ben je groot geworden? Allemaal zinloze dooddoeners. En nogmaals, de deur staat heus altijd open.
Op de foto groeien ze niet
Ik heb nog wel wat foto’s. Van jaren en jaren terug. De kinderen die ze toen waren, zijn ze nu allang niet meer. Ze zijn in die zin mijn kinderen niet meer. Want mijn deel van opvoeden, mijn visie van vader en papa zijn, die zijn al die jaren niet in beeld geweest. Ik ben hun vader, maar niet de pa waar ze alles aan kunnen vragen. Niet die ouwe die er altijd voor ze is. En nee, het maakt nogmaals geen donder uit wat daar de reden van is, het feit is dat dit het gevolg is van de situatie destijds. Ik heb gekozen niet meer te vechten. Om de kinderen rust te geven. Om mezelf rust te geven en zelfs hun moeder die rust te gunnen. Want er uitkomen, het zou never nooit niet gaan gebeuren. Deze beslissing maakt mij absoluut niet heilig. Integendeel. Iedereen vindt er wel wat van. Als ik het maar begrijp. Rust.
Op de foto groeien ze niet. Ze blijven de boefjes die ze toen waren. Ze blijven de stemmetjes houden waarmee ze toen om me riepen. Ze blijven de pretoogjes houden waarmee ze zo guitig hun zinnen konden doorzetten. Maar ach, ik verzand weer in emotie en dat is juist wat ik vermijden wil. Het gaat niet om mij. Het gaat niet om wie dan ook. Waar het dan wel om gaat? Dat je je ten alle tijden bedenkt dat welke stap je ook zet in je leven, deze altijd fout is en altijd goed is. Afhankelijk van tot wie of wat je die stap zet. Planten groeien zonder mij ook wel. En dat groen in huis is mooi. Ik koester de foto’s. En soms even niet. Soms wil ik smijten. Soms wil ik vloeken. Soms wil ik … Maar het gaat niet om wat ik wil, het gaat om wat ik doe. Ik leef. Dat doe ik. Voor mezelf. Voor wie ik liefheb. Voor wie mij liefheeft.
Denk om elkaar, het leven is godvergeten kort.
Geen woorden alleen een dikke brok in mijn keel…?
Stil van en zo goed uitgelegd.
Stil….
Gewoon kut !!!
Snijdt door je ziel….
Ik ken dit verhaal vanuit de kant van het kind. Mijn ouders gingen scheiden toen ik 8 was, toen bestond het woord vechtscheiding nog niet, maar dat was wel precies wat het was. Ik zag mijn vader daarna nog 2x en toen was het klaar. Op mijn 15e liep ik weg van huis en kwam ik bij een vriendin te wonen, haar ouders werden mijn pleegouders. Ik dacht dat dit voor mij de kans was om mijn vader te gaan zoeken. Ik zocht en ik vond hem. Maar het gat dat er was bleek niet meer te overbruggen. Ik heb nog een tijd geprobeerd om contact met mijn vader te houden, maar het werkte niet. We waren volslagen vreemden van elkaar en hij begreep niets van mij. Nu speelt hier mogelijk mee dat mijn vader zeer waarschijnlijk autistisch is, met zekerheid kan ik het niet zeggen, maar na ervaringen met een autistische partner en het hebben van 2 autistische kinderen kan ik toch met grote waarschijnlijkheid zeggen dat mijn vader ook ASS heeft, er zijn teveel herkenningspunten. Hoe dan ook. Er is nu al jarenlang geen contact meer en ik heb daar vrede mee, omdat het niet werkte.
Dank je wel Anne, voor je zeer open relatie. Iedereen doet dingen op zijn eigen manier. Ik weet dan ook zeker dat jij het juiste doet omdat het jou een goed gevoel geeft.
Ik weet niet of ik er goed aan doe. Of dit blog goed was te schrijven, maar ik heb het wel gedaan. Het is immers mijn gevoel.
Ik wens jou en je gezin een heel mooie zonnige week toe. Wees er voor elkaar en nogmaals dank!
Gelezen, brok in de keel, laten bezinken en weer gelezen (met weer een brok in de keel).
Net als Anne heb ik dit meegemaakt uit de kant van het kind, echter heb ik de keuze gemaakt geen contact meer te hebben. Ik vind het mooi en toch ook zwaar om te lezen hoe dit vanuit een vader wordt beleefd. Mooi in de zin van hoe jij, als vader, dezelfde keus kunt maken als mij, het kind, om het te laten berusten en geen behoefte te voelen om na zo veel jaar weer contact te hebben, juist omdat je elkaar al die jaren niet hebt gesproken en geen band meer hebt. Zwaar omdat het mij meer aangrijpt nu ik zelf ook vader ben en hoop nooit in deze situatie terecht te komen.
‘Natuurlijk blijft de pijn, natuurlijk blijft het gat in je ziel onherroepelijk open’ verwoord het misschien nog wel het best.
Mijn reactie komt niet helemaal over zoals ik wil, ben immers geen schrijver, maar wil je in de momenten van leegte en pijn sterkte wensen. En je advies (denk om elkaar) ten harte nemen.
Dank je wel, Vrolijke Fan,, voor je persoonlijke en moedige reactie.
Ik heb inmiddels wel geleerd dat welke keus je ook maakt, het je eigen keus blijft, goed of fout.
Er zijn altijd voor en tegens.
Het gevoel gaat nooit weg. Ja, het slijt iets en je gaat verder met je leven, het zal je instinct zijn.
Denk om jezelf en elkaar en ook al ben je geen schrijver zoals je zelf zegt, je reactie komt goed binnen.
Warme groet,
Marcel