Het begin
Dochterlief heeft pijn. Ze gaat naar de dokter. Als ze al 8 weken niet fatsoenlijk heeft kunnen paardrijden wil dat wat zeggen. Die drempel over gaan om naar de dokter is groot zoals bij veel mensen. Maar ze gaat en belt me op dat ze naar het ziekenhuis moet. Ik vraag haar hoe ze het wil doen. Moeten wij als ouders mee of wil ze liever dat een ander meegaat. Of wij mee willen. Wij doen het graag. Zo vaak gebeurt dat niet omdat ze mijn emoties moeilijk vindt. Ik ben stoer op dat moment, maar mijn gezicht spreekt boekdelen.
De voorbereidingen
Er is voorbereiding nodig. Zij gaat er alleen naar toe. Wij hoeven alleen mee voor de steun, zegt ze. Dat laatste zit me niet lekker. Iemand met autisme heeft specifieke vragen nodig om een goed beeld te krijgen van wat er aan de hand is. Geen vage vragen. En twee horen meer dan één. Hoe pak ik dat aan om mee naar binnen te gaan? Gewoon recht op de vrouw af vragen via de telefoon. Dus een week voor die tijd wordt de bewuste vraag door mij gesteld. Hetgeen ik verwachtte gebeurt. Door de stress krijg ik een gigantisch grote mond. Dit pik ik niet en zeg er wat van. Meteen krijgt ze dat ook van me te horen. Begrijpen doe ik het, maar dit kan niet. Ze biedt meteen haar verontschuldigingen aan. Ik accepteer ze en ze accepteert ook dat ik mee naar binnen wil. 
Zenuwen
De zenuwen spelen vanaf het moment dat ze naar de dokter gaat tot aan de afspraak in het ziekenhuis een grote rol. Als ouder maak je je ook zorgen natuurlijk. Ik probeer haar gerust te stellen. Een vermoeden van je huisdokter moet bevestigd worden. De zenuwen spelen op en ze trekt het allemaal net. Lezen en muziek luisteren brengen wat rust.
De afspraak
’s Morgensvroeg vertrekken wij op tijd van huis, zodat we even kunnen koffie drinken bij haar. We zijn blij dat we er zijn want de zenuwen druipen van haar gezicht. Het is tijd voor vertrek. We komen aan bij het ziekenhuis en ze meldt zich bij de ontvangstbalie. Vol info vertrekken we naar de afdeling. We pakken wat lectuur en af en toe praten we wat met elkaar. Je kan duidelijk merken dat ze zenuwachtig is en ze kijkt iedere keer op het tv scherm om te kijken of de wachttijd al wat minder is. Die staat bij haar dokter op 30 minuten. Onverwachts snel is ze aan de beurt en we gaan samen naar binnen. Ze beantwoord alle vragen over haar pijn.
Onderzoek
Het echte onderzoek gaat beginnen. Na verschillende afspraken met haar gemaakt te hebben, gaat het van start. Ze gaat het alleen aan met de wetenschap in het achterhoofd dat als het niet wil dat ik op haar wacht er ben en naar haar toe kom als het nodig is. Ook zit haar vader in de wachtkamer als het echt niet meer gaat zoals het gaan moet. Dat stemt haar gerust. Met een minuutje of 10 is ze er weer en weten we meer. We vragen de dokter de oren van haar hoofd en na voldoende informatie en een recept gaan we voor de volgende afspraak. Ze kan haar medicijnen ophalen bij de apotheek.
Even relax
We besluiten, na de medicijnen te hebben opgehaald, naar een rustig restaurant te gaan en wat te eten. Het is gezellig en rustig en je ziet haar langzaam relaxen. Het eten smaakt lekker. Ze geeft aan dat ze zich wel kan redden verder en dat wij rustig naar huis kunnen gaan om Leika uit te laten.
