Veel mensen geloven je niet wanneer je zegt dat je in deze tijd van het jaar nauwelijks kan functioneren. Dat je je zo lamlendig voelt dat je niet eens uit je ogen kan kijken. Die zitten simpelweg zo goed als dicht. Om maar te zwijgen van mijn gok. Mijn neus die dermate idioot reageert op wat er buiten en binnen rond dwarrelt. Op elk geurtje een prikkeling veroorzaakt waar je ongeveer een minuut of tien onophoudelijk door niest. En dan wel dusdanig, dat je je hersens mee uit niest. Dan blijft er op een gegeven moment weinig over, hoor ik menigeen nu denken.
Bron: Pixabay
Inderdaad, ja. Ik heb hooikoorts en niet zo’n beetje ook. Bij mij is het niet iets van de laatste jaren. Want het lijkt wel een trend geworden om maar te pas en onpas bij een niesje of een kriebeltje te spreken van hooikoorts. Ik heb het van kinds af aan. En hoewel artsen destijds mijn ouders met nadruk meegaven dat ik er wel overheen zou groeien, het wordt met de jaren erger en erger. Soms zo erg dat ik van ellende mijn hoofd in een frituurpan zou willen duwen om maar van het gedonder in mijn kop af te zijn. En ik heb het echt niet alleen door de pollen, alles irriteert.
Zo erg?
Ja, zo erg kan het zijn bij mij. En ik ben niet de enige, er zijn meer gevallen bekend van mensen die lijden aan hooikoorts 2.0. En niets helpt ook. Pillen of neussprays, ik heb het gedurende mijn leven meermaals in mijn lijf gestoken, soms met van korte duur zijnde halleluja-effect. Om vervolgens weer uren mijn hele lijf aan gort te niesen. En als je nu thuis zit met een boek, dan gaat het nog wel. Maar ik heb het ook in de auto en zoals u weet, wanneer je niest, ben je even afwezig. En naast de junkie-ogen die branden alsof je je gezicht wast met madame Jeannette, de neus die als een Vesuvius alles uitbriest wat er in komt, heb ik het nog niet gehad over de spierpijnen, de keelpijn (alsof je een cactus oraal bevredigt) en het altijd maar moe zijn.
Als ik Marloes uit bed help, ben ik daarna zo ontiegelijk kapot, dat ik een dag nodig zou hebben om bij te komen. Maar dat werkt nu eenmaal niet in de zorg-sector. Want ze heeft nu eenmaal 24/7 hulp nodig. Dus doen we het beiden in deze periode een stapje rustiger aan dan we gewend zijn. Het huishouden is ook een crime. Vooral klusjes waar stof bij betrokken is. En dan hebben we ook nog twee huisdieren die juist in deze tijd van mening zijn dat verharen best lekker is. Baasje niest zich helemaal kapot, maar dat mag de pret niet drukken. En als ik eenmaal in bed lig, is het weer veel te warm en slaap ik ook maar half. Dus inderdaad, zo erg is het.
Echt niets helpt?
Zoals eerder vermeld, nee. Ik heb allerlei medicijnen gebruikt. Producten waar ik zowat van in coma geraakte. Zo slaperig dat het totaal onverantwoord was om te werken of om überhaupt buiten te vertoeven. Zelfs in de schaduw met een sjaal om de neus, het was niet uit te houden. Het inbrengen van een neusspray voelde bij mij altijd alsof ik een broodmes in mijn reukorgaan propte. Gewoonweg niet te doen, dus. Af en toe glipt er eens een pilletje naar binnen waarvan ik kan zeggen, goh, dat lucht even op, zeg. Maar daarna is het weer huilen met de pet op.
Ik heb momenten in mijn leven gekend, waarop de hooikoorts zo niet te hebben was, dat ik met aanstekers in mijn neus voor de spiegel stond. Ik dacht een en ander gewoon wel even weg te branden. Het branderige hooikoortsgevoel was inderdaad een tijdje weg. Maar die lucht van geschroeide neusharen, daar moest ik dan ook weer van niesen. Een tube wasabi snuiven is naar mijn ervaring, ook geen geweldige oplossing. Je hoeft weliswaar de komende zes weken je eten niet meer te kruiden, maar de hooikoorts blijft. Het verhaal van de schroevendraaier zal ik uit piëteit met andere hooikoorts-patiënten maar besparen.
En zo’n apparaatje werkt wel?
Regelmatig zat ik bij de huisarts. Of er echt niet iets is dat mijn leven in de zomer enigszins dragelijk maakt. Want met dit heerlijke weer alleen maar op bed te liggen is echt een straf. Natuurlijk waren er opties en alternatieven. De injecties met pollen meermaals per jaar om een immuniteit op te bouwen, bijvoorbeeld. Maar ik heb gewoon niet de discipline om de vaste tijdstippen stipt na te komen. En als je er dan weer eentje overslaat, u raadt het al, hooikoortsaanval 3.0. Ik kreeg ook hele bevreemdende opties voorgeschoteld. Het wegbranden van alles wat er los en vastzit in de neusholte. Resultaat, geen hooikoorts meer, maar ook geen smaak en reuk. Een operatie aan keel en neus. Speciale honing uit je eigen contreien aanschaffen (totale nonsens) en meer van dit soort charlataneske pogingen mij een betere zomer te geven.
Tot Marloes van de week bij iemand op sociale media een apparaatje zag dat in de neus gestoken dient te worden en met speciale licht-therapie de klachten doet verminderen. Dus je bent dan niet meteen genezen, maar het verlicht. Letterlijk dus. Gezien de positieve berichten her en der op het wereldwijde web met betrekking tot dit apparaatje (ik zal geen reclame maken, mits ze me er een rondreis Australië voor cadeau doen), heb ik het maar besteld. Gisteren kwam het binnen. Inmiddels twee keer nasaal ingebracht, dat kreng en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik me toch echt ietsjes beter voel. We gaan het gewoon blijven gebruiken en hopen op een resultaat.
Mocht iemand met hooikoorts een nog betere remedie weten, ik sta overal voor open. Want ik wil ook gewoon lekker buiten kunnen lopen zonder me als een vaatdoek te voelen.
Gezondheid!
