Wanneer stel ik die vraag?
Die vraag: Hoe heb ik het over het hoofd kunnen zien? Ik heb hem geregeld aan mezelf gesteld. Een antwoord heb ik er wel op gekregen, maar toch speelde die lang een hoofdrol in mijn gedachten. Je moet weten; mijn gedachten gaan wel eens met mij op de loop, met name als ik tot rust kom. ’s Nachts! Oorzaak van mijn geregelde wakker liggen. Maar ik heb dus menig uurtje wakker gelegen en me afgevraagd waarom ik niet eerder gezien heb dat onze dochter autistisch is.
Wanneer kreeg ik het antwoord?
In eerste instantie schrok ik van de gelijkenis met mijn eigen moeder en mijn eigen dochter. Dat zag ik aan de hand van een foto van mijn ouders. De blik die mijn moeder in haar ogen had, trof mij op een bepaald moment zo toen ik er naar keek. Gek genoeg stond die foto van hun er al jaren. Ik liep op een keer de kamer in en zag die foto. Er ging van alles door mij heen. We hadden net het gedrag van onze dochter besproken bij de GGZ en toen viel het kwartje. Daar had ik mijn antwoord. Het zit toch ergens in de familie.
Gelijkenissen
Ik heb altijd geprobeerd de gelijkenis bij een ander te zoeken. Is me ook wel gelukt hoor. Geloof me maar rustig dat in ieder gezin wel één of meerdere personen met auti-trekjes rondloopt of rondlopen. Niets mis mee. Maar naarmate de kinderen hier uit huis trokken en we met zijn tweetjes overbleven, word je wel heel pijnlijk getroffen door sommige gelijkenissen. Manlief en ik allebei bezitten ook aardig wat trekjes. De één wat meer dan de ander. Alleen niet genoeg om er een stempeltje op te zetten. Het verklaart veel voor ons beiden. Ook verder in de familie vind je trekjes hoor en we functioneren er prima onder.
Zitten we er mee?
Nee, misschien in het begin wel. Met name in de beginperiode heb je wel momenten dat je heel bang bent dat je zelf ook een autist bent. Ja ik was er echt bang voor. Misschien dat ik daarom ook wel eerst naar anderen heb gekeken. Maar ik weet van mezelf bijvoorbeeld dat ik een gezonde dosis zelfkennis heb, dus uiteindelijk zou ik daar ook naar gaan kijken of het bij mezelf ook zo was.
Confrontatie met mezelf en wat vergelijkingen
De confrontatie was weer een foto, waar op ik sta te fladderen met mijn handen. Iets wat ik veel deed vroeger. Een trekje wat heel sterk er op duidt. Bij manlief zijn er ook dingen dat ik denk mmmmmm….. zou het en het antwoord is JA!! Moet ik die hier dan uit de doeken doen? NEE!!! Als hij daar behoefte aan heeft moet hij dat zelf doen, vind ik. Wij gaan er goed mee om vinden wij zelf. Wat een ander er van vind, dat boeit ons wel, maar we doen er niets mee, omdat we het gewoon geaccepteerd hebben dat autisme bij ons hoort. Zijn wij als ouders autistisch? Nee, we hebben trekken.
Acceptatie volop?
Volop accepteren doen we het dat gaf ik al aan. Maar doen we het als er weer problemen opspelen met Mariska? Nou……. nee. Dan vervloek ik de hele wereld en maak me zorgen. Accepteer ik het dan een beetje meer als de vorige keer dat het zo loopt? Ja. Dus er zit vooruitgang in en als de situatie weer rustig is, ga ik vrolijk weer verder met mijn leven. Een ervaring rijker. En hoop ik dat de volgende nare situatie iets langer weg blijft. Nadien ben ik wel even van slag, maar dat wordt ook steeds makkelijker om daar weer mee om te gaan. We komen er wel….
