Sinds Stephen (onze zoon met het syndroom van Asperger) zijn officiële diagnose heeft, zijn we bezig om voor
hem een plekje te creëren in deze maatschappij. Dat valt echter nog lang niet mee. Allereerst hoopten we via de UWV een voetje ergens tussen de deur te krijgen maar ondanks de welwillendheid van zijn coach, bleek dat de UWV alleen maar geïnteresseerd is in “hoe krijgen we je zo snel mogelijk weer aan het werk”. Twee jaar lang heeft hij, samen met zijn begeleidster, pogingen gedaan om een baan te vinden. Heel even leek het erop dat hij iets gevonden had waar hij zijn ei een beetje in kwijt kon. Helaas bleek dat niet het geval te zijn omdat zijn depressie roet in het eten gooide.
Eerst beter in je vel zitten en dan …
Door de afwijzing sloeg de depressie nog harder toe en werd het alleen maar moeilijker. Volgens mij heb ik dagen aan de telefoon gehangen met ik weet niet hoeveel instanties en hulpverleners. Totdat we groen licht kregen van het UWV. “We stoppen met het werktraject als jullie zelf een betere optie hebben” Nou dat is makkelijker gezegd dan gedaan! In overleg met de huisarts een aantal Autisme centra’s gebeld en info opgevraagd. En dan dient het volgende probleem zich aan. Wij wonen in een piepklein Betuws dorpje nog nét in Gelderland. Vijf kilometer naar het westen grenst het aan Zuid-Holland, tien naar het noorden en we zitten in de provincie Utrecht en ja geloof het of niet maar de brug over naar het zuiden en we zitten in Brabant. Handig?? Nee, niet echt!!
Zoek en gij zult vinden
Dus, ik heb Nijmegen, Utrecht, Dordrecht, Arnhem en Eindhoven gebeld. En overal kreeg ik afwijzingen, Nijmegen was dan wel Gelderland maar te ver weg voor ambulante hulpverlening. Utrecht lag niet in de provincie Gelderland en dat kreeg ik zo’n beetje overal te horen. Met andere woorden … zoek het lekker uit!! Uiteindelijk (het heeft véél overredingskracht gekost) heb ik samen met onze zorgverzekering twee autisme centrum’s bereid gevonden om Stephen op de wachtlijst te zetten voor een intake. De ene in Dordrecht en de andere in Eindhoven. En dan kan het lange wachten beginnen. Dordrecht 9 maanden en Eindhoven 6 maanden.
Wachten duurt lang
Inmiddels zijn we vijf maanden verder en nog niks gehoord. Maandag ga ik weer bellen op het gevaar af dat ze me een vervelende zeur vinden. Het is toch te triest voor woorden dat je eindeloos op een wachtlijst staat voor een intake en in de tussentijd zoek je het maar uit! De mensen van de betreffende centra’s bieden al bij voorbaat hun excuses aan en hopen op begrip. Ja, ik begrijp het wel, ik weet ook wel dat zij daar niks aan kunnen doen. Een zwaar tekort aan personeel en geld is hier schuldig aan. Dat geld is er wel maar ligt bij de zorgverzekeraars op de plank! En zo sukkelen we verder, op dit moment gaat het redelijk. Maar dan denk ik aan mensen bij wie het niet redelijk gaat en die de hulp hard nodig hebben …
Slopend dat wachten. Ik hoop dat het sneller gaat dan je denkt. Succes