Zware depressie
Het is begin 2002 als ik er weer eens helemaal doorzit en een zware depressie heb. Ik wil niet meer! Na een paar dagen met die gedachte rond te hebben gelopen, ga ik met de lift van de flat waar ik woon naar de 10 verdieping en wil net mijn been over de reling gooien als er iemand aan komt. Mijn verstand neemt het over en ik doe het niet. Ik ga met de ziel onder de arm weer naar beneden, duik mijn huis in en ga op bed liggen met mijn kussen over mijn hoofd. De tranen die er wel zitten, maar niet willen komen, maken dat ik me nog ellendiger voel dan daarvoor.
Reddende droom
’s Nachts verschijnt er in mijn droom een bekend, maar toch ook onbekend iemand, het lijkt een jongere versie van mijn overleden opa die mij zegt nog even vol te houden en dat mijn geluk nog wel komt.
Ik wordt huilend wakker, eindelijk dan toch die tranen, maar de boodschap is overgekomen.
Ik leef vanaf dat moment van dinsdag naar zaterdag. Dinsdag heb ik paardrijden en zaterdag heb ik plezier op de hondenschool. Dat houd ik geruime tijd vol en de gedachten aan de dood zijn nog wel aanwezig, maar ik houd me vast aan die droom.
Eerste keer GGZ
In 2002 krijg ik ook in de zomer hulp van het ggz in Delfzijl. daar krijg ik de diagnose depressie en sociale fobie, omdat ik alleen informatie geef waar om gevraagd wordt. Ik zag niet in dat andere informatie ook belangrijk was. Ik heb nu geleerd dat er meer steekt achter vragen en kan nu ook uitgebreider vertellen wat er loos is. Ik krijg bij het GGZ handreikingen waardoor ik tijdelijk toch wel beter in mijn vel kom te zitten.
Diepere oorzaak.
De echte oorzaak van de depressie ligt veel dieper. Na veel gepest te zijn, geen sociaal leven te hebben (en dus eenzaam zijn), niet met mijn emoties fatsoenlijk kunnen uiten, overprikkeling en nog veel meer, is het op zich wel logisch dat ik toen zo depressief was. Het vervelende was ook dat ik dat al zo lang had en niets tegen gedaan had. Dit was dus chronisch geworden. De gedachten aan de dood bleven me kwellen en ik pijnigde mezelf door mezelf te knijpen, te slaan en me helemaal kapot te krabben, elk bultje werd gesloopt.
Medicatie
Pas een jaar na de diagnose autisme, begon ik in 2004 met antidepressiva. Ik heb medicatie echt heel lang afgehouden, maar ik kon niet meer. Ik had regelmatig terugvallen uit goede periodes en die stomme dood beheerste mijn gedachten. Ik moest wat en het hielp. Mijn gedachten werden positiever en ik kon iets meer en stond daardoor meer open om te leren. In 2007 ging het echter goed mis. Na 3 jaar antidepressiva begon het middel zich tegen me te keren en had ik lichamelijke klachten, doodswensen en werd agressief, eerst verbaal en later de neiging tot fysiek (Wat heb ik mezelf in moeten houden zeg!) Toen ik abrupt stopte met het middel, was ik na drie dagen weer mezelf. De klachten waren weg! Echter heeft dit laatste hele grote risico’s, doe dit niet zonder begeleiding van een arts!
Wat nu?
Maar goed hoe verder? Ik was wel sneller onrustig en ik begon mezelf weer af te zonderen, omdat de prikkels me te veel werden. Ik ging naar de huisarts en die schreef een ander middel voor, maar ook dat werkte averechts. Dus op naar de psychiater. Die heeft in overleg met mij een antipsychotica (Aripiprazol) voorgeschreven en dat kon ik gaan proberen. De hoofdzaak van dat middel is prikkels weg te nemen en mijn gedachtestroom tot rust te brengen en dat was ook mijn grootste probleem. Laat het ook nog gewerkt hebben!
2015
Het gaat ondanks de medicatie toch nog regelmatig fout, wel beter dan voorheen, maar toch… Ik kom bij het GGZ terecht en die sturen me door naar ATN (Autisme Team Noord-Nederland). Dat is zeer verhelderend. Dat ik telkens weer in een depressie raak, komt hoofdzakelijk door overprikkeling van buitenaf (horen, ruiken, zien en proeven) en binnenuit (emoties/ gevoelens). Daarom kwam men op het idee om mijn overprikkeling in kaart te brengen. Waar raakte ik zo overprikkeld van. Ook werd er een signaleringsplan opgemaakt (zelf gedaan met hulp) waarin de fase GROEN, ORANJE en ROOD werden vermeld.
Hoe een signaleringsplan voor mij werkt
De 3 fases geven mijn gemoedstoestand aan. Groen is goed, oranje betekend opletten, gaat de verkeerde kant op en rood dan ben ik al te ver heen. Door regelmatig mijn signaleringsplan te bekijken en daarin eerlijk na te gaan hoe ik me voel, hoe ik reageer en wat ik doe, weet ik wanneer ik pas op de plaats moet maken. Sinds dit signaleringsplan ben ik mezelf beter gaan kennen en ben ik sneller uit fase rood als die zich aandient. Lastig is dat ik soms van groen zo ineens in rood zit door een situatie. Echter ik leer er steeds beter mee omgaan.
Lieve Mariska. wat ontzettend dapper dat jij het moeilijke verhaal van je leven hier durft te delen. En fijn dat de honden en paarden zulke hechte vrienden voor je zijn. Ik weet hoe vertrouwd en liefdevol dieren voor je kunnen zijn. Altijd blij om je te zien en altijd eerlijk.
Hou het stoplicht goed in de gaten. ik gun je heel veel groene lichten in jou leven. Liefs Ingrid
Hallo Ingrid,
Bedankt voor je lieve reactie. Ik ben er open over, zodat anderen er van kunnen leren of wellicht (h)erkenning kunnen vinden.
Dieren hebben altijd al een goede invloed op me gehad, zij zijn altijd duidelijk, eerlijk en oprecht. Als ik weer een (neiging naar ) depressie heb, vind ik steun bij mijn kat en de paarden op de dagbesteding. Gek genoeg tegenwoordig ook bij een select groepje mensen, maar dieren geef mij rust en ontspanning.
Ik zal het stoplicht zeker in de gaten houden en ik hoop ook op vele groene lichten 🙂
Hi Mariska, top dat je dit schreef. Ik ken het gevoel en ga daar t.z.t. ook eens een blog over schrijven. Veel Green Happiness toegewenst 😉
Hallo Jan,
Het is vervelend dat je dit gevoel ook kent, bedankt voor je reactie en ik ben benieuwd naar je blog.
😉 Geduld, vaak moet een goede blog eerst even broeien in mijn bovenkamer 😉
De blog is klaar en zal verschijnen op Hoe Mannen Denken. Binnenkort dus en juist daar, omdat ik liever heb dat mensen die weinig over depressies weten de blog lezen. De titel: “Cote Sauvage”. Groeten, Jan
Dan zal ik binnenkort eens gaan kijken
Weinig weten? Mijn blogs gelezen, Jan?
Hi Marcel, ik denk dat je me niet begrepen hebt. Als je jouw blogs wilt lezen moet je hier bij HGD zijn. Die van mij komt op HMD, omdat er DAAR vast meer mensen zijn, die zich minder kunnen voorstellen wat een depressie met je doet. Ik zal straks je blogs lezen. Groet, Jan.
De blog staat online op HMD: de 24e om 10 uur.
Oke 🙂
Dan bied ik bij deze mijn excuses aan, Jan. Ik ga uiteraard bij HMD lezen. Maar deze site is dus JUIST bedoeld om “onwetenden” uit te leggen, te laten zien en mee te laten beleven wat een handicap, beperking, onzichtbare ziekte et cetera, nu werkelijk inhoudt. Vandaar.
Ik zal het verhaal ook hier even in de mail mikken 😉
Hartelijk dank, maar weet wel dat we allemaal aan elkaar gelinkt zijn en we nu dus allemaal een mail hebben dat je verhaal online staat 😉 …
Het maakt niet uit, het gaat mij om de bewustwording van mensen. Laatst was er weer zo’n wetenschapper die uitkraamde dat antidepressiva niet werken. Wat een onrust bespeurde ik alweer bij mijn dochter. Logisch als je echt niet zonder kunt!
Maar je schrijft niet voor Hoe Mannen Denken toch? Want je blog is mijn inziens een word-document?
Ja hoor, daar staat het klaar in WordPress, dus kijk maar wat je wil. Hier op HGD past het bij de site, bij HMD staat het scherp als eenmalige blog over dit onderwerp.