Soms zit er een steekje bij me los. Zeg maar gerust dat ik een losgeslagen projectiel ben. Mijn botten zijn daarom met chirurgisch geweld bevestigd met een stukje metaal. Helaas voor sommige mensen zit die kronkel ook in mijn hoofd…
Ik ben opgegroeid met een progressieve spierziekte, maar daardoor ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Integendeel, ik geniet van het nu, het leven en het feit dat ik daar nog steeds deel van mag uitmaken!
Ik woon in een prachtig, ruim appartement met wel 14 meter raam op het zuiden (erg warm, maar prachtig uitzicht), ben al 5 jaar getrouwd met een valide man en al hebben we samen geen kinderen, onze hond en kat volstaan prima.
Volgens mensen (in het algemeen) zou ik in een begeleid wonen project moeten wonen, alleen, naar een activiteitencentrum moeten gaan en mijn vrije tijd moeten laten invullen met doktersafspraken, therapieën en ziekenhuisbezoeken. Dan kan ik me ontzettend kwaad maken! Zijn mensen dan echt zo kortzichtig?
Eigenwijs lichaam
Dat ik geen baan heb, is niet helemaal de schuld van mijn eigenwijze lichaam. Een aantal jaar geleden toen ik nog in Zaandam woonde ben ik, eigenlijk tegen beter weten in, naar een uitzendbureau geweest. Om me in te laten schrijven. Gewapend met een map vol diploma’s (zelfs mijn veterdiploma zat erin) reed ik in mijn elektrische rolstoel naar het bureau.
Daar aangekomen, begon het feest.
Geen elektrische deuren, dus liep mevrouw zichtbaar vermoeid en misschien wel wat teleurgesteld naar de deur. Maar toen ze die opentrok, moest ik letterlijk over een drempel! Of ze ook een oprij-plaat hadden. Ze keek even of ze het in Keulen hoorde donderen. Toen ik zei dat ik het een slechte zaak vond dat mensen met een uitdaging (beperking vind ik een rotwoord) zich niet konden laten inschrijven, gaf ze aan dat ik met mijn uitdaging te slecht was om in een regulier bedrijf te kunnen deelnemen. ik moest maar een kijkje gaan nemen op een activiteitencentrum.
Wat?!
Terwijl ik over diploma’s en certificaten beschikte. Heb ik daarvoor op school gezeten? Over mijn grootste woede heen, nam ik me voor om eens rond te kijken op een activiteitencentrum. Een kijkje nemen kan nooit kwaad, dus met enige tegenzin maakte ik een afspraak.
Ik kreeg een rondleiding over verschillende gebouwen en afdelingen. Tot slot een gesprek met de directrice, wat ik het liefst zou willen. Het antwoord een reguliere baan als receptioniste werd lachend ontvangen. Waarom ik het niet probeerde, vroeg de directrice. Dus legde ik haar het probleem uit dat ik bij het uitzendbureau had ervaren.
Met het schaamrood op de kaken, moest ze me slecht nieuws brengen. Ze kon me niet aannemen, want ik was te goed?! Wat moest ik nu? Noodgedwongen zit ik alweer negen jaar thuis. Maar je zal mij niet horen klagen want ik ben er nog.
Geweldig en goed geschreven stuk Marloes en heel veel respect voor jullie en hoe jullie ermee omgaan.
Maar ja kan ook niet anders als je door de maatschappij niet geaccepteerd wordt om wie je bent in plaats van hoe je eruit ziet.
Eens heeft een hele goede en dierbare vriend een boek geschreven en zijn titel was: BEN GESTORVEN AAN EEN PAPIEREN DOOD. Vechten blijven is soms de enige optie, maar aan de andere kant pluk de dag en laat/probeer het los te laten ook al is het verdomd moeilijk soms. Xxx
Net zoveel talent als je man. Welkom Marlies. En goed dat je over dit soort zaken schrijft. Ik hoop op veel meer stukken van jouw hand.
Net zoveel talent als je man. Welkom Marloes. En goed dat je over dit soort zaken schrijft. Ik hoop op veel meer stukken van jouw hand.
mooi geschreven Marloes en ja, de maatschappij zit nog steeds raar in elkaar. In ieder geval laat jij je niet van je stuk brengen en doet wat jij wilt en blijft daarnaast nog wel vechten voor onrecht… ga in ieder lekker door met schrijven ook, ik vind het leuk en interessant om te lezen…..toi toi
Marloes,
Ik volg je al sinds hyves en heb enorm veel respect voor jou én Marcel. Hoe jullie in het leven staan is prachtig om te lezen en vanaf de digitale zijlijn mee te mogen maken. Jij bent een vrouw met ballen op wielen. Ik hoop dat jullie nog vele jaren van het leven en van elkaar mogen genieten voordat je er uiteindelijk boven een feestje van maakt.
Liefs!
De maatschappij is beperkter dan jij. You keep on kickin’, girl!