Hoe denken gehandicapten?

1 november 2016 door Marcel Strooband

Zonder stoel sta je nergens

Het leven met een gehandicapte valt niet altijd mee. Als ik opsta, blijft zij liggen. Wanneer ik een ontbijtje op bed blief, wordt mij honend toegeroepen dan maar in de keuken te gaan slapen. Alle standaard dagelijkse bezigheden zoals aan- en uitkleden, toiletbezoek, wassen, naar buiten gaan, winkelen, eten en drinken, dat wat zij niet kan, doe ik voor haar. Nee, het leven met een gehandicapte valt niet mee, oh ach en wee.

En toch, toch is mijn leven nimmer zo rijk geweest. Want door haar beperkingen ben ik juist gaan inzien wat mijn beperkingen zijn. Want laten we eerlijk zijn, vaak kunnen we veel, maar doen we weinig. Heeft dit uitleg nodig? Misschien wel. Maar daar gaat het nu even niet om. Een beperking gaat simpelweg niet om wat je niet kan, maar juist om wat je niet doet. Je legt het jezelf op. Of je laat het je opleggen en dat is natuurlijk ook niet zo heel slim.

Wat nou beperkt?

Terugkomend op de titel die tevens deze hele site vertegenwoordigt, ik wil door middel van mijn verhalen en vooral met die van gehandicapten zelf, de lezer laten ervaren hoe de wereld vanuit genoemd perspectief is. En die is vaak heel anders dan hoe de gemiddelde lezer over het leven en over het wereldje van de beperkte denkt. Er gaat een put van bizarre gedachten open, die wij (ik mag me inmiddels wel in betreffende groep scharen) over ons heen geworpen krijgen. Je wil het niet weten. Maar we gaan dat de komende blogs toch lekker benoemen.

Het leven als gehandicapte valt niet altijd mee. Als je wilt opstaan, blijf je liggen. Wanneer je een ontbijtje op bed blieft, zul je moeten wachten tot een ander op zijn of haar werk is verschenen. Als je naar het toilet moet, als je wilt douchen, naar buiten gaan, winkelen, eten en drinken, dan ben je afhankelijk. Afhankelijk van wie er reageert als je op een knop drukt. Afhankelijk van wie er attent is wanneer je roept. Altijd maar dat vermaledijde woord, afhankelijk.

Er komt veel bij kijken, als je partner rolstoelafhankelijk is en nooit met het goede been uit bed stapt of haar beste beentje voortzet. Het wassen, het aankleden, toiletbezoek, overal is zij afhankelijk van een ander. Natuurlijk doe je haar helpen, uit liefde, uit menselijkheid en om te voorkomen dat ze in je bed gaat liggen schijten, natuurlijk. Anders sta je daarna zo weer een paar uur de lakens te wassen en daar heb ik ook een broertje dood aan. Ik zou niet met haar willen ruilen, mag van geluk spreken dat ik gewoon uit bed kan stappen, pissen en mijn koffie kan zetten en dat elke morgen.

Wees en Leef!

En toch, toch wil je je er niet bij neerleggen (ook daar heb je hulp bij nodig). Je wilt mens zijn. Je wilt leven. Je wilt zijn.

Want pas wanneer je je niet laat weerhouden mens te zijn, leef je ook. Een beperking zit hem niet in wat je niet kan, maar in wat je niet doet. En dat is wat het team van Hoe Gehandicapten Denken wil laten zien aan de buitenwereld. Die grote boze onwetende buitenwereld. Want of je nu een progressieve spierziekte hebt, een horrelvoet, een missende linker-testikel, een niet aangeboren hersenafwijking, een dwarslaesie, amputatie, blind bent, met welke beperking dan ook blijf je mens en kun je de wereld aan!

LEEF!